Verdwijnen in het Niets

Er zal wel nooit meer een mooiere uitvinding komen dan fietsen door de Hollandse duinen, over de duintoppen, met aan de ene kant beneden je de zee en aan de andere kant het uitgestrekte laagland. Soms zijn de paden fantastisch, zoals het nieuwe pad richting Kijkduin of de kustlijn van Goeree. Maar er blijkt toch nog een overtreffende trap, Maasvlakte II. Het 16 km lange pad fietsen vanaf het Oostvoornse Meer naar de Maasmond, het einde van de ronding van Maasvlakte II, is een heel bijzondere ervaring. Na een tijdje gereden te hebben op het bijna rimpelloze asfalt, met links de zee met laaghangende mist en rechts de waterspiegels van de nog ongebruikte havens, krijg je een heel apart gevoel, alsof je fietst in het Niets, naar het Niets, vanuit het Niets. Je blijft volkomen in het moment steken, een voortgaan dat maar niet lijkt te eindigen, en als het uiteindelijk dan toch eindigt moet je weer terug, er is geen oversteek. Je moet de volle 16 km ook weer terug. Na afloop lijkt het alsof je een onbewoond eiland hebt bezocht, een vreemde, nog onontdekte wereld.

Deze tocht met Frank begon gewoon bij Vijfsluizen, niet eens zo vroeg. Langs de Waterweg reden we, die steeds lelijker en Vinex-achtiger wordt, en via het pontje van Maassluis naar Rozenburg en verder de landtong op bij het Brielse Meer. We fietsten in een gezapig tempo, met windje mee, rond het Oostvoornse Meer en naar Maasvlakte II. Eenmaal terug van de expeditie aldaar namen we eind van de middag via Maasvlakte I de Waterbus naar de Hoek en de trein weer terug naar huis. Een warme en zeer fraaie rit. 70 km.

Schaakritje

Nog steeds recordtoestanden in maart, de 20 graden wordt zelfs meerdere keren aangetikt in een hele reeks zonnige dagen als je de verwachtingen mag geloven. Ook in de krant recordtoestanden, het AD waarschuwt vandaag voor fietsers die binnenkort met minstens 45 km/u op elektrische fietsen de paden onveilig komen maken. Die 45 km zal zeker een ondergrens worden. Ik voorzie veel ongelukken en ruzie op onze mooie fietspaden. Vandaag een kort "rondje Fop" zoals we dat noemen met een uitloper naar Delft waar Frank en ik even zijn gaan kijken naar de verrichtingen van onze landelijke schaakteams in het Delftse Denksportcentrum aan de Zusterlaan. Fraai T-shirtjes weer, maar al snel na de komst van sluierbewolking liep het meteen heel anders, het werd zelfs kil en de wind was zeker niet de beloofde O2. Zeer langzaam gefietst voor ons doen, iets meer dan 15 km gemiddeld, Fiets-Zen dus. Aantal keren op een bankje gekletst en genoten van het overdadige nieuwe leven in de natuur, bijzonder veel vlinders al met name. Eind van de middag langs de Schie weer naar huis. 40 km.

Zon maakt overuren

Al weer het vijfde weekend achtereen fietsen met Frank. Het aantal zonuren in maart bedraagt nu al 104 terwijl 55 gebruikelijk is. Niet normaal. De start ging inderdaad met veel zon vanaf metro Heemraadlaan in Spijkenisse en via het pontje bij Nieuw-Beijerland de Hoeksche Waard in. Lange dijken met prachtige vergezichten, minimaal (zeg maar geen) autoverkeer en complete stilte. De zondagrust. Bij Numansdorp kwamen we op het rechte pad met de wind vol in de rug. Eindelijk nu eens de hoek meegepakt, Strijensas. Schitterend daar. Het dorp is ontstaan rond de sas (sluis) van Strijen uit 1649. De brug over de sluis is van 1908. Helaas werd het na ongeveer 35 km bewolkt en de gevoelstemperatuur meteen flink kouder. De bedoeling was om na de Kiltunnel bij Dordt rechtsaf en richting de Biesbosch te gaan, het werd na overleg linksaf en richting trein. Dat bleek een hele snelle en in 23 minuten waren we alweer op Schiedam CS, net half vier. Toch werd de gave rit wel nog 50 km.

Schatgraven

Fraai weer vraagt om een fraaie rit. Die mooie, lange track had ik ook gemaakt, 119 km van Schiedam naar Almere via de Rottemeren en door oerhollands waterland, maar door lichamelijk ongemak bleef de teller steken nabij Alphen ad Rijn. Desondanks een leuke lenterit met Frank, met onderweg een tamme eend die uit de hand at bij de Rottemeren, heerlijk jasuit-weer en op een bankje in the middle of nowhere werden we overvallen door een fietsend gezin met kleine kinderen dat een dagje aan het geo-cachen was. Na enig meezoeken opende ik een putdekseltje en daar was de schat. Apart. Wellicht een nieuwe hobby voor onze oude dag? 57 km.

Return to Alblasserwaard

Alweer de derde achtereenvolgende zondag fietsen in 2014. Uniek. Bij een aarzelend maar toch wel lekker zonnetje gingen Frank en ik met de trein naar Zwijndrecht en van daar over de Ringdijk naar Alblasserdam en de kop van de Kinderdijk. Ook nu, zo vroeg in het jaar, al veel toeristen. Na een paar km mensen ontwijken begint voor ons dan pas echt de Alblasserwaard, rust en heerlijke fietspaden langs water, knotwilgen en wuivend riet, over bruggetjes en langs boerderijtjes. Onze laatste rit hier was in 2012, dus waren we benieuwd of onze favoriete theetuin nabij Groot-Ammers er nog was. Ja dus. De eigenaresse van Theetuin De Winde liep ons al tegemoet en opende speciaal voor ons de tuin en maakte koffie en serveerde cake met slagroom. Klasse service! Nog een viertal fietsers schoven aan. Gezellige praatjes. Een uurtje is dan zo weg, maar tijd is relatief. Toen door naar Schoonhoven via pontje en heerlijk slingerend omhoog fietsen langs de Vlist naar station Gouda Goverwelle. 52 km.