Gisteren wilde ik op de fiets naar de schaakclub om te gaan kijken naar de verrichtingen van het eerste team. Op de buienradar zag ik dat er veel nattigheid zat aan te komen zo rond half twee en dus wilde ik slim zijn en al om 1 uur vertrekken zodat ik net voor de bui op de club zou zijn. In de schuur aangekomen bleek echter de achterband lek! Waarschijnlijk vorige week gebeurd toen ik de pomp niet van het ventiel los kreeg en te hardhandig te werk ging. Dat werd dus niet fietsen en Frank kwam wat later langs en we gingen maar met zijn auto naar de club. Geen spijt van gehad want het werd enorm spannend tegen Erasmus. Het kwam zelfs op de laatste partij aan van Dick de Wit tegen Leo Verhoeven. In een zeer complexe stand met mat en tegenmat wendingen durfde niemand een oordeel te geven. Zelfs John van Baarle liep met vraagtekens in de ogen om het bord heen. Dick verknalde het, Leo verknalde het weer en toen kon Dick op zekerheid gaan en eeuwig schaak houden en zo de 4,5 punt binnenbrengen. Een narrow escape van het eerste!
Vanmorgen scheen de zon en Frank en ik hadden al afgesproken om eens te gaan kijken bij de Zoetermeerse plas en het Prielenbos, een van de plekjes waar onze held Adri de Groot zijn waanzinnige foto's maakt. Maar eerst dus een gloednieuw bandje erom gelegd (plakken is voor de dommen) en om twaalf uur vertrokken we vanaf Vijfsluizen. Natuurlijk werkte in de Beneluxtunnel zowel de lift als de roltrappen weer niet en kon ik door de C-buis. Via een geimproviseerde route reden we via de Broekpolder langs het jaagpad bij Vlaardingen naar Schipluiden en vandaar naar het Delftse Hout en rond de Dobbeplas naar Pijnacker en Zoetermeer. Omdat ik er dit jaar al eerder was geweest, toen Frank nog in de US zat, herkende ik de omgeving en konden we meteen naar het Prielenbos rijden. Daar parkeerden we onze fietsen en liepen het bos(je) in. Meteen viel ons de aparte omgeving op, met veel plasjes en riet. Een beetje zoals de Rhoonse Grienden. Het duurde dan ook niet lang of vlak voor mij scheerde een heuse ijsvogel langs! We wisten natuurlijk via de vogeldagboeken van Adri al dat ze hier zaten, maar dat we ze zo snel zouden spotten verwacht je niet. Later zagen we diverse ijsvogeltjes, al lukte het maar niet om ze op camera te krijgen. Slechts een foto met een vage blauwe vogel heb ik. Volgende keer als we daar heen gaan neemt Frank zijn telelens mee.
We liepen wat rond en bekeken ook de vogelkijkhut en probeerde de ijsvogel te kieken. Een ander koppel wat rondliep probeerde het ook (met telelens) maar ook zonder succes. Waarschijnlijk moet je echt met een dekzeil tussen het riet gaan liggen en een paar uur geduld hebben wil je ze mooi kunnen fotograferen. Maar Frank en ik waren wel opgetogen dat we ze nu toch echt eens in het wild hebben gezien!
We liepen een aardig tijdje door dit stille plekje en toen het al een beetje donker begon te worden werd toch maar de terugtocht ingezet. Dat ging via Benthuizen, richting Gouda tot aan de kop van de Rottemeren waar we al bijna in het donker naar beneden zakten richting Rotterdam. We schoten nog een prachtige zonsondergang en karden behoorlijk snel naar huis. Tegen zeven uur reed ik Pernis weer in en de tocht bleek toch goed voor 87,58 km, waarmee dus de 4000 km-grens werd doorbroken! Waar houdt het op dit jaar. Met ieder weekend een mooie dag kom ik nog wel aan de 4500 of zo.
Verslag Frank en routekaart HIER.
1 opmerking:
Hallo Adelaar, ja je moet nu elke dag dat het even kan nog van genieten. Maar de winter brengt natuurlijk ook weer leuke plaatjes in de natuur.
Toch nog door de 4000 km, net wat je zegt wat brengt het van het jaar nog.
vrg. uit het mooie Stadskanaal
Een reactie posten