Een blik op de rechterkolom leert dat 2011 wel heel bizar is begonnen. Een totaal van 466 km in januari is nog niet eerder vertoond. Zelfs als je het woon-werkverkeer (exact de helft) er af zou trekken, dan nog is het een record voor deze eerste maand van het jaar. Steeds vaker wordt het “mooi weer fietsen” verlaten en wordt er ook onder mindere omstandigheden toch gefietst. Wat wel blijft is natuurlijk het “Bob-den-Uylen”, met de wind mee fietsen. Vandaag stond er niet eens veel wind, maar je neemt met een temperatuur van net +1 (gevoel: flinke vrieskou)natuurlijk geen risico. Startplaats voor de rit van vandaag werd daarom Woerden, vanaf daar reden we naar beneden naar Schoonhoven en met het pontje over en dan met de wind mee door de Alblasserwaard naar Alblasserdam en de waterbus naar huis. Dat laatste liep even anders….
Op Rotterdam CS ontmoette ik rond 10 uur schaak- en fietsvriend Lennart. Frank was in coma geraakt door het opruimen van zijn schuurtje zaterdag en voelde zich naar eigen zeggen “brak als een roerdomp”. Dus Lennart en ik samen aan de bak vandaag. Dat begon niet echt geweldig want ik liep met de fiets aan de hand naar de kaaartjesautomaat, kocht de kaartjes en bemerkte plots dat de fiets niet meer wilde. De ketting was er af! Nog nooit gebeurd en het moet met de kou te maken hebben gehad. Ik wachtte even op Lennart en zette toen de fiets op de kop en samen lukte het ons om de ketting, die goed vast zat, er weer op te krijgen. Toen snel naar het perron waar de trein al klaar stond. De treinconducteur moet wel gedacht hebben toen hij onze kaartjes checkte “Wat voor bootwerkers heb ik nu weer in mijn trein…”, want we zaten beiden met pikzwarte handen vrolijk te keuvelen.
In Woerden kon de Garmin aan en was het een kwestie van de track volgen die ik had voorbereid. Dat liep gesmeerd. De route vanaf Woerden tot aan de Vlist is vergelijkbaar met de route langs de Vlist vanaf Gouda Goverwelle van vorig jaar. Fraai rijden langs het water en immense boerderijen, slingerend door het Groene Hart. Bij de Vlist waren we na zo'n 16 km weer op bekend terrein en ging het snel naar Schoonhoven, want we waren toe aan lekkere warme koffie. Na enig zoekwerk lukte het ons zowaar dezelfde tent te vinden als vorig jaar en Lennart deed zich tegoed aan appelgebak. Mij was het vorig jaar al opgevallen dat de appeltaart een in de magnetron opgewarmde meuk was, verzopen in slagroom en ik sloeg deze keer dus maar even over. Maar de Capuccinno smaakte goed. We waren overigens de enige twee klanten. Na ieder twee bakken vertrokken we na drie kwartier weer. Het pontje lag al klaar en eenmaal aan de andere kant ging het volgens de bekende paden door Nieuwpoort en richting onze geliefde Theetuin. Deze was uiteraard nog dicht en we reden in flink tempo met de wind mee nu direct door. Onderweg nog even een boterhammetje bij het bekende bruggetje vlakbij de Donk en na heerlijk rijden in de stilte en het groen waren we al vrij snel bij de eerste huizen van Alblasserdam. Eenmaal bij de Waterbus aangekomen bleek echter dat de halfuursdienst in de winter niet wordt gevaren, de boten gaan dan om het uur! Net als al een paar keer eerder met Frank besloten we daarom maar om niet in de kou te gaan zitten wachten, maar gewoon door te zetten en naar huis te fietsen. Dus over de brug richting Barendrecht en de blik op oneindig. De geplande 47 km (overigens al opgelopen tot 52) werd daarmee flink opgerekt en ik eindigde om precies half zes weer thuis met 80 km op de teller! De langste rit van het nog korte jaar. Bij Smitshoek had ik afscheid genomen van Lennart, hopelijk rijdt hij dit jaar wat vaker mee, het was erg gezellig! Op naar februari, het voorjaar nadert!
