Afwisselend landschap

Vanaf gisteren zit ik voor tien dagen vakantie in Drenthe. Hopelijk valt er hier nog wat te fietsen, ondanks dat de weersvoorspellingen vooralsnog wat sombertjes zijn. Deze blog heeft echter eerst nog een verslagje tegoed over de rit van afgelopen zondag. Frank en ik reden toen een heerlijk meiritje in zeer warm weer. Aanvankelijk stelde Frank een monsterrit voor, vanaf Amsterdam langs het IJsselmeer naar Den Helder. Ik zag deze rit van 150+ gezien de warmte niet echt zitten en achteraf waren we eigenlijk wel blij dat we voor een andere route zijn gegaan. Wat we wel fietsten was net mooi, goed te doen en een route met hier en daar ook nieuwe paden. Delen van deze trip waren al eerder door Frank solo gereden in een rit naar Nieuw-Vennep en voor mij was het de herkansing van een mislukte rit die ik reed in oktober vorig jaar. De eerste 46 km had ik toen ook al gereden, maar ik had mezelf beloofd deze track in de herkansing te gooien vanwege het uitermate fraaie karakter. Een rit met een enorm afwisselend landschap. We startten afgelopen zondag onderaan de Rottemeren, Frank fietste er heen en ik kwam met de metro. Met de zuidenwind in de rug reden we in vrij hoog tempo naar de kop van de Rottemeren. Een prachtig gebied om te fietsen en het is er eigenlijk altijd wel druk met dagjesmensen en heel veel roeiers, meestal vanaf de zijkant aangespoord door een coach op de fiets met roeptoeter die niet of nauwelijks voor zich uitkijkt. Aan de kop namen we een break voor een drankje en broodje en doken daarna onder de A12 door en reden langs het restantje van de Rottemeren naar Moerkapelle. Vanaf dit punt begon weer een heel ander landschap, bijzonder stil en fraai weids met grasland en schapen en uit sloten schetterden de kikkergeluiden (dit ging trouwens de hele dag door!). Weinig medefietsers hier. Na enige tijd stuitten we op een vrouw die onwel was geworden en vervolgens van haar fiets gevallen. Ze zat behoorlijk onder het bloed. Gelukkig was de ambulance al gebeld en was er, naast haar eigen man, al een fietser bij die hulp bood. We konden verder weinig doen reden dus maar door en hoorden even later de ambulance aankomen.




Nabij Hazerswoude-Dorp sloegen we af naar het bizarre pad dat uiteindelijk leidt naar de Rietveldse Molen. Het gebiedje heet Klein-Giethoorn en is een aaneenschakeling van kleine watertjes en sloten waar je urenlang kunt roeien. Hier bevindt zich ook de horecagelegenheid “Klein-Giethoorn” waar we een ruime stop namen met koffie en appeltaart. Erg verborgen dit terras maar zeer druk, de stoelen vielen niet aan te slepen. Heel gezellig. Van hier reden we verder over een klein onverhard paadje en daar doemde dan de Rietveldse molen op. Tot mijn verbazing had Frank hier ook ooit gereden en ik dacht nog wel hem te verrassen met dit bijzondere pad. Langs nog meer molens reden we Klein-Giethoorn weer uit en dieper het Groene Hart in. Langs Hazerswoude-Rijndijk en over het water naar Koudekerk aan den Rijn. Hier en daar kruisten we soms bekende paden uit vorige ritten. Langs een geweldig pad door het groen met aan beide zijden knotwilgen ging het naar de Lagenwaardse molen waar net een demonstratie bezig was in water pompen door de molenaar.




Wij reden door langs nog vele molens via de Wijde Aa naar Hoogmade, weer een water over en hier en daar namen we een stop om bij te komen van de warmte en te genieten van de fraaie omgeving. Vervolgens reden we naar Kaag en Buitenkaag langs de meest bizarre watertjes en over bruggetjes. Wat een geweldig gebied is dit! Over de Lisserdijk met heel veel watersporters en dure jachten naar Lisse en langs de Keukenhof reden we zo, ergens tussen Noordwijk en Zandvoort de duinen in. Plots dus weer heel ander terrein nu en natuurlijk voor ons heel bekend. Bij het Langevelderslag volgde weer een lange break met ijs en cola en vervolgens namen we het laatste stukje met de wind mee door de duinen naar Zandvoort. Nu ja, de wind mee, dat viel dus behoorlijk tegen want die was inmiddels gedraaid naar NW en dat werd tegen de verwachting in nog even flink stoempen. Frank zat er meteen een beetje doorheen en moest in Bloemendaal aan Zee dringend aan een infuus met patat om weer op krachten te komen. Mijn voostel om via de Kennemerduinen met de draagvleugelboot naar Amsterdam CS te gaan lieten we varen vanwege de afstand en de wat mindere aansluiting naar Schiedam terug, maar zelfs een rondje door de duinen om het circuit van Zandvoort heen zag Frank niet meer zitten en daarom reden we maar linea recta naar Heemstede terug en namen daar de trein. Uiteindelijk waren we best wel vroeg terug, zo rond kwart over zes stonden we weer op Schiedam CS. Een heerlijk ritje zoals gezegd en blij dat ik deze track nu toch heb gereden. Mooie route die voor herhaling vatbaar is. Het werd voor mij 95 km. Binnenkort de belevenissen in Drenthe.