Oud-Hollandse taferelen

Prachtige oud-Hollandse taferelen op de Gooische Heide afgelopen zondag en dat vraagt natuurlijk om een oud-Hollandse benadering van de foto's. Onderstaande foto werd (zwaar) bewerkt met Photoshop


tot dit schilderij-achtige resultaat:

Zie een grote versie op mijn Flickr-pagina. Overigens grotendeels handwerk, geen kant- en klare plugins of zo die dit effect veroorzaken. De compositie leende zich er uitstekend voor, wel een grappig effect.

Nu wel de Pyramide op!

Afgelopen zondag had ik de eer de rit te mogen plannen en al langere tijd wilde ik terug naar de Heuvelrug. Vorig jaar augustus waren we daar ook en eindigden toen via de Alblasserwaard bij de Pyramide van Austerlitz. Die bleek toen net dicht aan het eind van de middag en we dropen af naar Amersfoort. Die Heuvelrug beviel toen wel. Pittig klimwerk door mooie bossen en spectaculaire afdalingen. Deze keer dus een herkansing. Ik plande een rit van Rhenen naar Hilversum, kris-kras over de Heuvelrug en bij Hilversum ook nog eens dwars door de prachtige Gooische Heide. Onderweg natuurlijk ook nog de Amerongse Berg, geinspireerd door de recente belevenissen van de Baksteen.

Aan de hand van de GPS-track die Frank van mij had gekregen en een kaart met het knooppuntenschema gingen we van start om elf uur in Rhenen. Prachtig weer en natuurlijk stond de wind ZO, zodat we die veelal mee zouden hebben. Al snel bleek dat in Utrecht de knooppuntborden ooit zijn opgehangen door een stel dronken plantsoenwerkers. Als ze al niet verscholen waren achter andere borden dan ontbraken ze in zijn geheel juist bij tweesprongen en de nummering was allesbehalve opvolgend. Alle nummers op mijn lijstje bleken te bestaan, maar de route als geheel niet. Achteraf de track bekijkend valt het me nog mee en zijn we toch grotendeels gereden zoals gepland. Slechts een stompzinnige onnodige  lus van een paar kilometer ontsiert de track.

De rit was geweldig moet ik zeggen. We reden al snel tegen de Amerongse Berg op, na er aanvankelijk wat omheen gedraald te hebben. Een paar oud-schiedammers (bleek) die in de tuin aan het werk waren wezen ons de juiste oprit. De klim viel reuze mee, waarschijnlijk namen wij de berg aan de goede kant want de afdaling was schrikwekkend steil en lang! Als we die kant hadden moeten klimmen…. het was wel een fantastisch gevoel, met als topsnelheid zo’n 50 km per uur. Daarna reden we door fraaie gebieden en de knoopunten brachten ons (met enig kunst en vliegwerk) tot aan Austerlitz waar we spontaan besloten om wraak te nemen voor de vorige keer en de pyramide te beklimmen. De hele rit (die op papier overigens maar 90 km was) hebben we het kalm aan gedaan, lekker door de bossen in de schaduw gereden en veel rustpauzes ingelast. De pyramide was een pittig klimmetje, bijna zwaarder dan de Amerongse Berg. Uitzicht was geweldig. Eindelijk terug aan de top na bijna 45 jaar!

Na de pyramide vonden we wat shortcuts tussen de knooppunten en volgden ook de “rondje Heuvelrug” borden. De bossen bleven prachtig en aan het eind van de middag kwam het voorspelde hoogtepunt, de Gooische Heide boven Hilversum. Nog nooit zo’n grote heide gezien, en we reden niet eens door het grootste gedeelte ervan. Eerst aan de rand van de heide een sapje met uitzicht op de heide in bloei in de avondschemer en daarna op ons gemak er doorheen gefietst en vele foto’s genomen. Een grote kudde hooglanders doorwaad en op het laatst stond er plots ook nog een hertje voor onze neus, die weliswaar snel de benen nam maar we konden hem wel nog in de verte fotograferen en filmen. Geweldige rit weer en als we de diverse hoogtepunten goed aan elkaar gelast krijgen wordt het een terugkerend ritje, zeker weten! Uiteindelijk waren we om half tien weer op Rotterdam CS en eindigde de rit voor mij met een totaal van 108 km.

Lees ook het verslag van Frank met de routekaart.

Zie ook de foto’s van Frank.

We hebben hem!

Sprokkelen volgens het Baksteen principe is toch wel lekker voor de kilometerstand. Nog geen recreatieve rit deze week (morgen de Heuvelrug!), maar toch kon ik een dikke 107 km toevoegen aan het totaal. Een ritje naar Koot op maandag, tweemaal een rit naar het sorteercentrum en vandaag een ritje naar hotel Atlas in Spijkenisse waar ons RSB bekerteam speelde om de Zuid-Holland Beker tegen een ploeg uit de HSB, de LeiSB en bekerwinnaar Krimpen.

Toen ik daar half uitgeslapen na de nachtdienst om half drie binnenkwam bleek dat we ‘s morgens de halve finale hadden gewonnen en nu dus in de finale zaten tegen Botwinnik! Een fraaie binnenkomer, die nog verder werd opgeleukt doordat in het tegenoverliggende zaaltje van het zweethok waar de schakers zaten een of andere vergadering bezig was met bijna louter jonge mooie dames, die bovendien wel erg zomers gekleed erbij zaten. Even later stroomde dat zaaltje leeg voor een pauze en toen bleek dat het om Russische dames ging en de zomerse kleding bleek bij nader inzien kledij die je wel eens in Amsterdam ziet op de wallen. Ik gooide tegenover Gijsbert en Arjen maar meteen mijn eerste gedachte eruit: dit was een meeting van Russische escortdames, die wegwijs werden gemaakt op het Hollandse werkterrein! Gijsbert lachte en reageerde zo snel beamend dat het duidelijk was dat die gedachte ook bij hem al eerder door het hoofd geflitst moest zijn. Het hotel leent zich eigenlijk ook wel voor zo’n soort meeting. Een beetje een louche sfeertje, muren die bezaaid zijn met Bob Ross-achtige natuurtaferelen en uitbaters die er niet bepaald vrolijk en Hollands uit zagen. De hele middag door bleven we ons afvragen wat er nu precies in dat zaaltje gaande was. Arjen dacht op een gegeven moment op handige manier erachter te kunnen komen. Toen tegen het eind van de middag Ruud Kok de lobby binnenstapte en vroeg waar de schakers zaten wees Arjen hem de juiste weg, maar zei dat hij de rechterdeur moest nemen (het Russische dameshok). Arme Ruud, in gedachten zag ik hem al helemaal verfomfaaid en zonder stropdas weer uit dat zaaltje strompelen. Helaas trapte Ruud er niet in, we kwamen dus geen steek verder.

De finale was minder spannend dan verwacht eigenlijk. Lendert won vrij snel een stuk dat door zijn tegenstander middels een “Jumeletje” werd weggegeven. Gijsbert werd opgeknoopt door het supertalent Roger Meng. Maar daarna was het weer aan ons. Arjen speelde de leukste partij, moet ergens gewonnen hebben gestaan (zelfs Rybka is er nog niet helemaal uit) maar wist de krankzinnige stelling toch in ieder geval remise te houden. Daarna was het Gertjan Pellikaan die het beslissende punt binnenbracht. Vrij regelmatig kwam hij een pion voor, sloeg remise af en won vrij snel doordat zijn tegenstander ook al de Jumeletbibbers kreeg en een toren weggaf. Vreemde partijen, en ik hoorde dat de halve finale ‘s ochtends nog veel erger geweest was. Die werd met 3-1 gewonnen van het sterke AAS. Maar goed dat is nu eenmaal bekerschaak en deze keer trokken wij aan het langste eind! Voor alle info zie de RSB-site.

Buiten werd tussen de Russinnen op een bruggetje nog de teamfoto gemaakt met beker, de zoveelste van dit seizoen! Daarna in het lekkere zonnetje rustig naar huis getrapt met in het achterhoofd ook nog het goede nieuws dat Cor de Wit eerder deze dag had langsgebracht: Jaap Staal komt weer interne en externe spelen bij ons!!

Landtongen en een ijsje bij de Hoek

Zaterdag verraste Frank mij volkomen door een waanzinnige solotocht Schiedam-Den Helder weg te stampen in recordtijd. Toen ik na de nachtdienst uit mijn werk kwam zaterdagochtend en langs Frank’s huis fietste om half acht vroeg ik me nog af wat Frank die dag van plan zou zijn gezien het fraaie weer dat verwacht werd. Ik wist natuurlijk niet dat Frank toen al een dikke twee uur onderweg was en toen ik zijn huis passeerde al ter hoogte van Katwijk zat! Mooie prestatie van hem, lees zijn verslag voor de sappigheden. Nog even wat meer trainen en hij rijdt volgende keer meteen door via de afsluitdijk naar Denemarken :-)

Vandaag wilden we eigenlijk inderdaad over de grens gaan en een bezoekje brengen aan Brasschaat, alwaar een aantal clubgenoten een toernooi aan het spelen zijn, Michel de Wit in de meestergroep en een aantal anderen in het open toernooi. We zouden de trein nemen naar Roosendaal en dan over de Kalmthoutse (!) Heide naar Brasschaat rijden en terug via Breda. Helaas echter waren er weer eens werkzaamheden aan het spoor, zodat er tussen Zwijndrecht en Roosendaal alleen pendelbussen reden waar de fiets niet in mocht. Dat ging dus mooi niet door. Misschien ga ik op eigen houtje van de week wel een keer. Tweede plan was met de Waterbus naar de Alblasserwaard en door richting Utrecht. Ook daar zagen we maar vanaf omdat door de verwachte drukte rond de Bavaria City Race er een negatief reisadvies werd gegeven op de site van de Waterbus.

Bleef over plan 3, improviseren. Een ritje in de buurt. Eerst werd de Hoeksche Waard geopperd, maar Frank had vanwege zijn inspanning van gisteren geen zin in een al te grote rit eigenlijk en dus werd het de landtong langs de Brielse Maas richting Oostvoorne. Met meteen al de fikse wind tegen reden we die landtong op en Frank had al snel zin weer te kappen. Nog 30 km op deze manier ploeteren zag hij niet zitten. Dus halverwege lieten we deze landtong achter ons en koersten richting Rozenburg en daar kwam de volgende improvisatie: we nemen de landtong van Rozenburg en daar aan het eind het pontje naar de Hoek. Een fijn plan. Ook hier wel even ploeteren tegen de wind in maar de paden zijn erg mooi geworden en ongemerkt reden we zelfs nog een aardig tempo. Niet hard genoeg om het pontje te halen echter, en dus maar door naar de heuvel op het eind en daar een patatje en kroket en colaatje gescoord en lekker staren over de waterweg zoals honderden mensen daar doen iedere dag. Het was er lekker druk en dat tentje deed goede zaken. Een uurtje later dus het volgende pontje genomen en het werd een heerlijk tochtje over het water. Eerst mee naar de Maasvlakte en toen het hele stuk terug naar de Hoek, alles bij elkaar een minuutje of 35 scheuren. In de haven is altijd weer wat anders gaande en dat blijft boeien.

Bij de Hoek konden we de verleiding weerstaan om meteen met de wind mee naar huis te knallen en we reden eerst een stuk terug naar de boulevard om daar een ijsje te nemen op ons bekende mussenplekje. Geen mus te zien echter, alleen een hongerige kraai. Tegen vier uur begon de terugtocht en daar werden eindelijk de lekkere snelheden geklokt. Heerlijk in de inmiddels goed doorgebroken zon langs de waterweg, wat wil je nog meer. Wel hier en daar even de stinkende bbqwolken ontwijken natuurlijk. In no time zaten we in Vlaardingen en bij Vijfsluizen namen we tegen half zes afscheid. Voor mij werd het 64,5 km.

Lees ook het verslag van Frank met de routekaart.

De grootste cirkel ooit

In het boekje “Wat fietst daar” geeft Bob den Uyl voor de echte toerfietser tips en zelfs een dagindeling. De zelf bij elkaar gekochte lunch (harde broodjes en landwijn) dient op een zorgvuldig uitgekozen plek in de natuur verorberd te worden, gevolgd door een siesta. Aan het eind van de dag vooral geen notities maken over tijden en afstanden en mooie gedachten (over de gereden rit). “Dit is belachelijk. De dag moet zijn als een prettige droom die je je niet meer herinnert, maar die je hult in een waas van onbegrepen geluk.”

De rit van gisteren zit inderdaad nog steeds als een prettige droom en een waas van onbegrepen geluk in mijn hoofd. Maar ik heb nu eenmaal een weblog… Toch dan ook maar de notities, de tijden en de afstand. Sorry Bob, maar het was een te fantastische rit! Alleen al de afstand is het vermelden waard, want wat ik nooit gedacht had is dan toch plots gebeurd, de rit naar Den Helder uit 2007 over een afstand van 174 km is geklopt!! Gisteren werden er 176,52 km’s weggestampt! En niet alleen in dat opzicht is de rit een verbetering van Den Helder, er werd gisteren maar liefst eerst 80 km tegen de noorderwind opgebokst! De rit naar Den Helder was indertijd immers een Bob-den-Uyl-rit, met het hele traject een flinke wind mee.

We reden een “rondje Markerwaard” dat Frank ooit had bedacht en het werd uiteindelijk ons grootste rondje ooit! (zie de track hieronder) eerst zouden we in Almere starten en proberen te eindigen in Purmerend, geschat op zo’n 134 km in totaal. Het liep (zoals zo vaak) heel anders… Ik stelde voor om gezien de windrichting te kiezen voor een start in Amsterdam-Sloterdijk, eenvoudig en zonder overstap bereikbaar vanaf Schiedam CS. Een kortere tijd in de trein ook, zodat vroeg gestart kon worden en bovendien zouden we op de dijk over het IJsselmeer dan de wind mee hebben. In Almere konden we dan weer de trein in of zelfs al in Lelystad als we tegen die tijd te moe zouden zijn.

Om kwart voor negen stonden we voor station Sloterdijk en konden we van start. Dat liep aanvankelijk niet helemaal perfect en we dwaalden wat naar het noordwesten i.p.v. naar de rand van het Markermeer. Met enig kunst- en vliegwerk en ouderwets kaartlezen konden we de boel herstellen om dan toch eindelijk in Schardam het Markermeer te aanschouwen. Vanaf dat moment begon de droomrit onwerkelijke proporties aan te nemen. Over de slingerende dijken naar Hoorn en daarna door naar Enkhuizen reed het fantastisch lekker, ondanks de wind. De gedachten gingen terug naar de Waalrit eerder dit jaar waar het ook zo lekker reed. In Enkhuizen namen we de langste break van de dag. Een prachtig VOC-stadje met heel oude vissershuisjes, fraaie oude zeilboten in de haven en een (toeristen)drukte van belang. Lang gezeten, gewandeld rond het bekendste gebouw van Enkhuizen de Drommedaris en veel foto’s gemaakt en een (gepland) bezoekje aan het Flessenscheepjesmuseum gebracht (Het herbergt 's werelds grootste collectie flessenscheepjes) en daar een fles met scheepje gekocht!

Daarna begon de tocht over de lange Houtribdijk die het Markermeer scheidt van het noordelijk IJsselmeer. Deze is zo’n 28 km lang! Andere mensen zouden al opkijken tegen een fietsrit van 28 km, wij pakken een dijk van 28 km gewoon "even" tussendoor!


Hier dus redelijk de wind mee en het reed inderdaad prima! Een fraai gezicht aan beide kanten zulke imposante lappen water. Ongeveer halverwege een eet en drinkstop bij restaurant “Checkpoint Charlie”, met mooi uitzicht over het IJsselmeer. Inmiddels liep het al tegen vijf uur. Met een lekker gangetje reden we de dijk verder af en Lelystad binnen en meteen ook Bataviastad waar het grote VOC-schip “De Batavia” ons aanstaarde en hier werden natuurlijk foto’s gemaakt. Toen was het decision time. Gaan we door of niet. Natuurlijk wil je als je zo ver bent gekomen de Oostvaardersplassen niet missen en de afstand Lelystad-Almere is niet zo gek groot en dus gingen we door! Geen slechte beslissing achteraf want een werkelijk prachtige belevenis zijn die Oostvaardersplassen! Hier namen we ook halverwege een broodjesbreak en keken zwijgend uit over deze oernatuur, de stilte was indrukwekkend. Hier en ook al eerder onderweg zagen we ook weer de nodige roofvogels. We volgden er zelf eentje die steeds in een boom ging zitten maar zodra we stopten hopte hij of zij een boom verder. Eerder, vlak voor Hoorn, zagen we een (jonge?) buizerd(?) lange tijd boven een angstig konijntje heen en weer vliegen. Het konijntje maakte zich steeds even onzichtbaar in het gras zodat de vogel niet durfde duiken, of misschien vond hij de prooi eigenlijk best wel een beetje groot. Dit spel duurde enige tijd (zie foto onder) en we hadden prachtig zicht er op. Uiteindelijk gaf hij het toch maar op en vloog weg.

Bij Almere aangekomen bleek het alweer decision time! Bij een mobiel snackbarretje namen we een ijsje en sloegen wat drank in en toen kwam het hoge woord er uit: we gaan gewoon door en naar Amsterdam terug! De cirkel is dan mooi rond en de dag compleet. We wisten dat het niet eenvoudig zou gaan worden met reeds 147 km in de benen! Het zou zelfs een record gaan worden voor beiden als we het zouden halen. Vol goede moed gingen we op pad terwijl de zon al langzaam begon weg te kruipen achter de einder. We reden niet meer zo hard ondanks de wind mee om de krachten zoveel mogelijk te sparen. Over de brug ging het Flevoland uit en naar Muiden, langs het Muiderslot, langs de A1 richting Diemen en zo Amsterdam in. Langs het Oosterpark en Artis en toen na enige omzwervingen maar de weg gevraagd en zo kwamen we om precies half tien, na bijna 10 uur(!) zuivere fietstijd, aan op Amsterdam CS. Met de trein van 21:40 kwamen we om kwart voor elf aan in Schiedam CS, en even na elf uur was ik weer thuis (met de metro natuurlijk). De langste dag ooit met de langste rit ooit en de mooiste rit ooit misschien wel. In ieder geval weer een grote kandidaat voor het rijtje jaarlijkse klassiekers dat alsmaar groeit…

Lees ook het verslag van Frank.