Zeelandse tochten zijn lang...

Op de foto boven (klik voor grotere versie) zien we de Giant uit Schiedam eenzaam fietsend over de Deltawerken bij het werkeiland Neeltje Jans. Het is er dit jaar dus toch nog van gekomen, de tocht naar Vlissingen! Met recht een klassieker aan het worden, want werd deze tocht vorig jaar al bestempeld als de mooiste, na de belevenis van dit jaar is spontaan besloten deze tocht voortaan ieder jaar een keer te rijden. Schrijf dus in als je mee wilt!

Met het oog op de wind werd besloten de tocht deze keer richting Vlissingen te rijden en niet eerst met de trein heen te gaan. Een goede beslissing achteraf want met een oostenwind heb je hem toch redelijk vaak in de rug dan. We vertrokken om acht uur vanaf de zuidelijke ingang van de Beneluxtunnel. Je zou zeggen dat het eerste gedeelte van de tocht totaan Goeree gesneden koek is inmiddels, maar je ziet toch steeds weer wat nieuws en je probeert steeds iets anders uit. Het was heerlijk rijden zo vroeg en het zonnetje moest nog goed doorkomen. We reden het trambaanpad tot aan de Bernisse. Hier spotten we nog een fraaie buizerd die langzaam wegvloog over ons hoofd. Bij de Bernisse linksaf en door tot de Bernisse Spuidijk en vandaar de route naar de Zeedijk richting Hellevoet. Prachtig rijden, lekker stil en de natuur die tot leven komt. Een beetje een waas nog over het water van de Haringvliet en nog niet veel watersporters. Over de Haringvlietbrug en via het Havenhoofd naar het schelpenpad langs de kust van Goeree. Het reed allemaal heerlijk weg en voor we het wisten stond er al een dikke 50 op de teller en zaten we in het zonnetje op een bankje de eerste boterhammen weg te werken. Via wat onaffe fietspaden bij de dijkversterkingswerkzaamheden verlieten we dan Goeree, reden heerlijk over de Brouwersdam met dat schitterende fietspad en stortten ons in het avontuur dat Schouwen-Duiveland heet.

Vorig jaar fietsten we hier wat snel doorheen en lieten we Renesse links liggen (te veel toeristen). Nu vonden we wel de mooie paden en het was een belevenis! Na Renesse bereikten we unieke slingerende fietspaden door de duinen met als hoogtepunt de Duinhoeveweg. Dit is echt adembenemend. Een schitterend wit en welhaast verlaten strand, met daarachter een enorm steile klim de duinen in (meer dan 10% schat ik, iedereen liep naar boven) en dan een uitzicht waar Frank en ik zeker een half uur of langer foto's hebben staan maken en we klommen alsmaar hoger om een nog fraaiere pano te kunnen maken. We raden de Baksteen dan ook aan om volgende keer dat hij dit eiland bezoekt nog een stukje verder te rijden dan zijn laatste bezoekje aan Renesse, deze klim te nemen en even af te stappen voor het uitzicht! Zie de foto hieronder voor een impressie.

Na dit absolute hoogtepunt reden we Schouwen af, met echter eerst nog een fraaie stop op de Kop van Schouwen. Hordes (fietsende) Duitsers trouwens de hele dag, maar met name op Schouwen-Duiveland. Het leek wel bezet gebied :-) Het volgende spektakel diende zich vervolgens al weer aan, de Deltawerken en het eiland Neeltje Jans. Op Neeltje Jans namen we deze keer ruim de tijd om wat rond te rijden over de dijkjes tussen de enorme windmolens. Je kunt het hele werkeiland rond als je wilt en hier een stief uurtje doorbrengen. Ook hier weer vele foto's gemaakt en lekker gezeten en genoten. Het fietspad over de Deltawerken was gelukkig opgeknapt t.o.v. de vorige keer toen er allemaal werkplaten lagen. Verder ging het toen richting Noord-Beveland en het Veerse Meer. Na een verkwikkend ijsje begonnen we hier met reeds 110 km in de benen uiteindelijk zo rond half vier aan ons laatste rondje: Walcheren. Ook hier pakten we de kustlijn zo volledig mogelijk en dit leverde fraaie landschappen op. Je zou het niet verwachten in Zeeland, maar je rijdt na Vrouwenpolder vanaf Oranjezon vrij lang door dicht woud en krijgt de kust lange tijd niet te zien. De Manteling van Walcheren die volgt is echt een aanrader! Lees ook eens dit artikel in het AD. Krijg je een beetje een indruk van wat we meemaakten.

Na de Manteling ging het langs de kust over een lange dijk richting Domburg en uiteindelijk naar het meest westelijke punt van Nederland, Westkapelle. Hier begon de GPS van Frank al langzaam af te tellen. Vlissingen kwam in zicht! Aan de ene kant wil je niet dat het ophoudt, aan de andere kant zaten we er allebei wel aardig doorheen, al speelde de warmte een behoorlijke factor in dat opzicht. Liters vocht werden naar binnen gegoten en regelmatig werd de voorraad bijgevuld bij een snackbar. Ook na Westkapelle reden we nog lange tijd door dicht bos en fraaie stukken duingebied. Via Groot Valkenisse en Dishoek kwam het bevrijdende Vlissingen in beeld. Na een flinke pauze op de boulevard hadden we het beiden gehad en beukten we het laatste stukje tegen de wind in naar het station. De trein vertrok om tien voor acht en we zakten moe maar voldaan in de stoelen. In Middelburg stapten twee sportieve wielrenners in die hun fietsen naast de onze stalden en bij ons kwamen zitten in de fietscoupe. Ze kwamen ook uit Rotterdam toevallig en waren met de trein naar Maassluis gegaan en vandaar naar Middelburg gefietst en hadden er 110 km opzitten. Ze werden echter wat stil na ons relaas.... Echte mannen, met nog de VOC-mentaliteit, rijden immers helemaal naar Vlissingen! Toch?

En toen kreeg de trein ook nog pech en moesten we gedwongen overstappen in Roosendaal. Maar de dag kon niet meer stuk. Vanaf Centraal, waar we om half tien aankwamen reden de Adelaar en de Reus gewoon nog even naar huis ook. Daar bleek 158,88 km op de teller te staan. Wat een bizar mooie dag. Waarschijnlijk heb ik de helft niet verteld en heb ik wel erg vaak woorden als fraai, schitterend en prachtig gebruikt, maar ga maar eens mee dan en je zult zelf versteld staan van Zeeland. After all: 50.000 Germans can't be wrong...

Voor de volledige route die we reden en het ongetwijfeld sappige verslag van Frank, zie zijn weblog: http://degiantuitschiedam.blogspot.com/

Autopano

Soms neem je zoveel foto's dat je niet merkt dat er ook "toevallige" pano's tussen zitten. Het mooie van het programma Autopano is nu net dat je een hele map foto's kunt aanwijzen en Autopano gaat dan zoeken naar foto's met een overlap en last deze aan elkaar. Zo dacht ik alle pano's van de tocht naar Hoek van Holland van vorige week wel te hebben gevonden en handmatig te hebben aangewezen, maar toen ik Autopano nog even zelf liet zoeken kwam hij nog met de volgende fraaie pano op de proppen, die ik niet zo met opzet had genomen(klik voor grote versie op Flickr).

C-Buis

Vandaag even een kort bezoekje aan Koot, om wat schaakzaken voor komend seizoen op een rijtje te zetten. Nadere details laat ik achterwege dat zou alleen maar leden kosten. Zowel op de heen- als op de terugweg bleek de Beneluxtunnel afgesloten voor alle fietsverkeer. Veel mannen in oranje pakken met bakjes koffie in de hand keken bezorgd de tunnelbuis in. Als alternatief mochten ook de fietsers nu door de C-buis, de service-buis van de Beneluxtunnel. Een verademing! Ruime tunnel, vergelijkbaar met de Heinenoord. Minder last van de brommergassen ook. Kunnen beide tunnels niet worden omgewisseld en kan de reguliere fietstunnel niet de servicetunnel worden vraag je je af? In totaal 18,28 km vandaag.

Deinen naar de Maasvlakte

Vrijdagnacht donderde het tot in Keulen en de regen kwam in bakken naar beneden. Ik had dan ook weinig hoop op een tocht vandaag. Maar 's morgens klaarde het redelijk op en buienradar liet na half twaalf weinig dreiging meer zien. Dus ik mailde Frank met een voorstel voor een tocht en om twaalf uur vertrokken we vanaf Vijfsluizen richting de Hoek. Deze keer weer eens ouderwets via het fietspad langs de Waterweg en niet via de Foppenplas. Onderweg stopten we uiteraard bij Koot en zijn vismaten die in het hok aan het kijken waren naar de Olympische Spelen. Ik had niet de indruk dat het vangen van vis hoog op de lijst van bezigheden stond. Na een leuk praatje over met name Adri Jumelet en zijn schaakkunstjes (stukje van John Dessens lezen), vertrokken we weer op tijd om het pontje te kunnen halen in Hoek van Holland. Het was de hele tijd beuken tegen de NW wind, maar gestaag maakten we vorderingen, en lieten we de bult bij de stormvloedkering maar voor wat ie was. Ergens op dit stukje meenden zowel Frank als ik dat Peter de Bloeme voorbij flitste, maar we kunnen het mis hebben. Hij reageerde in ieder geval niet op mijn geroep. We arriveerden bij de afvaart van het pontje en het bleek dat we de tijd verkeerd hadden ingeschat, we moesten nog een stief kwartiertje wachten. Onderwijl liep het ponton aardig vol en ik gedachten zag ik de arme Adelaar al kapseizen met zoveel fietsen. De "echte" Fast Ferry is immers nog steeds kaduuk en ligt in Gorinchem in de reparatie. Gelukkig kwam er een geheel andere boot deze keer, duidelijk groter dan het kleine Adelaartje die ik de laatste keer had genomen. Schijnbaar heeft de RET een aardige vloot achter de hand. Deze boot kon redelijk wat mensen en fietsen kwijt en vrijwel direct vertrok hij weer richting de Maasvlakte. Voor 3 euro krijg je toch wel een heel mooie tocht, die ook met deze wat grotere boot toch nog zo'n 20 minuten duurt. Het bootje stak eerst voorlangs een aantal binnenlopende oceaanstomers en mede ook door de wind was de deining van een redelijk "Fear Factor" nivo (zie foto boven klik voor grotere versie). Ik zat helemaal op de voorplecht op een bankje, het zilte sop spatte in mijn gezicht en ik zette voor de zekerheid mijn voet schrap tegen de reling. Een zwemmende Adelaar willen we niet meemaken natuurlijk. In mijn ooghoek zag ik Frank ook al een beetje nerveus speuren naar de reddingvesten.

Na de oversteek en de doorgang bij de landtong kwamen we gelukkig in rustiger vaarwater en na een tijdje tuften we vrolijk de Petroleumhaven binnen en stapten weer aan wal. Na wat eten en drinken vervolgden we onze tocht over de Europaweg, langs de Slufter en naar het Oostvoornse Meer. We besloten daar maar omheen te fietsen en ook nog even bij onze vennetjes te kijken. Ik spotte toch nog een paar kikkertjes en verder zaten er vreemde visjes, je zou zweren goudvissen. Frank riep me nog voor een bijzondere ontdekking, maar dat bleken gewone bloedzuigers die in grote getale in het vennetje lagen te spartelen. Na de ronding kwamen we aan bij het Kruiningergors, maar daar reden we met een grote boog omheen en via Brielle gingen we richting zuid om het trambaanpad te zoeken. Dat lukte niet echt vlekkeloos, maar uiteindelijk bij Oudenhoorn vonden we de aansluiting bij een snackbar waar we dan maar even een ijsje namen. Via het trambaanpad, waar ik nog even een witte reiger spotte, ging alles op de automatische piloot richting huis en met 81,10 km was het weer een fijne tocht, met geen spatje regen en heel veel zon!

Target!

Zoals gezegd moest ik nog maar een paar kilometer om de target voor 2008 te halen. Ik had natuurlijk kunnen wachten tot een mooie rit dit weekend (waarschijnlijk wordt het Vlissingen-Pernis als de wind ZW is), maar vanavond was er de Wielerronde van Pernis 2008 en ben ik op de fiets gaan kijken langs het parcours en dus maakte ik en passant de 3000 km vol! Normaal tel ik dergelijke korte ritjes niet eens mee, maar deze was natuurlijk wel heel speciaal. Ik ben benieuwd hoe ver de teller nog gaat oplopen dit jaar.

Mooie dag maar beetje ambitieus

Het wordt eigenlijk steeds gekker met dat fietsen. Begonnen Frank en ik een paar jaar geleden nog met rondjes rond de Foppenplas, waarna we uitgeteld op de bank lagen, nu gaat er bijna geen week voorbij of er wordt wel een 100+ tocht gereden. Stond een paar jaar geleden de teller aan het eind van het jaar nog op een bescheiden 1500, vorig jaar liep dat al op tot 3200 en nu ben ik half augustus nog maar 3 kilometer verwijderd van de 3000 en ziet het er naar uit dat de 4000 km dit jaar een eitje zal gaan worden. En dat allemaal op een "gewone" fiets. Wat moet dat niet worden de komende jaren met ook nog een snellere "dunnebandenfiets" erbij? Frank heeft de SPN:3 al en mijn oog is gevallen op de Koga Road Champ.

Ook de tochten zelf spelen zich al lang niet meer af rond de Foppenplas en Delfland. Hoe leuk de rondjes in de naaste omgeving ook zijn, de tochten buiten de provincie lonken steeds vaker en smaken naar meer. Het "Bob den Uylen" werd vorig jaar geintroduceerd met de rit vanuit Vlissingen (met de wind mee fietsen en de trein terug of andersom) en dit jaar is het reizen per trein eigenlijk al standaard geworden, niet alleen om te Bob den Uylen maar voornamelijk om oorden te bereiken waar het heerlijk fietsen is. De laatste weken zijn goede voorbeelden. Vorige week werd zomaar besloten om eens te gaan fietsen op de Utrechtse Heuvelrug. Het was een groot succes en een heerlijke rit. Een gebied waar nog veel te ontdekken valt en waar we nog vaker zullen terugkeren. Eigenlijk zouden we er zelfs gisteren al weer gaan rijden, maar de rit liep iets anders dan gepland. Het was dan ook wel een erg ambitieus plan. Op papier zag het er uit als een pittige Tour de France etappe: starten in Apeldoorn, dwars door de Veluwe fietsen naar Wageningen, door naar Rhenen en daar het eerste colletje, de Grebbeberg op, dan verder de Heuvelrug op en daar het tweede colletje, de Amerongse Berg (met 52 m klimmen de hoogste berg van de heuvelrug). Dan weer door naar Amersfoort en de trein terug. Volgens Mapsource allemaal wel te doen, in de praktijk toch langer en vermoeiender dan gedacht.

Neemt niet weg dat het een heerlijke dag was met wat mij betreft het mooiste fietsen dat ik ooit heb meegemaakt: de Veluwe en het Nationaal Park. Het pad via knooppunten dat ik had voorbereid bleek niet teleur te stellen. Prachtige bossen, afgewisseld met schitterende heidevlaktes. Het ene mooie landschap na het andere. Het tempo dat we aanhielden was erg laag, uit vrees dat we niet genoeg zouden kunnen genieten. Veelvuldig werd afgestapt om alles goed in ons op te nemen. De enorme stilte, de vlaktes tot aan de horizon, de kudde schapen op de hei, de oerbossen, de vennetjes, enz. Het Nationaal park is echt fantastisch en we maakten ook nog even een uitstapje naar Jachthuis Sint Hubertus, ontworpen door Berlage.

Na het Nationaal Park en de Veluwe werd de rit niet minder mooi, met o.a. een lange strook water langs de Grebbelinie, maar de geplande Heuvelrug lieten we letterlijk links liggen en we fietsten langs een geimproviseerde route naar Amersfoort alwaar we om half acht de trein terug naar Rotterdam CS namen. Daar nog een stukje fietsen naar huis en ik kon zomaar toch 130,17 km bijtellen. Hadden we de rit gereden die we hadden gepland dan zouden we toch wel de 160+ gehaald hebben of als Tommy Simpsons op de Grebbeberg hebben gelegen. Voortaan wat meer bescheiden plannen dus. Voor een verslag in meer detail zie de weblog van Frank. Volgende week Belgisch Limburg?

Terugkeer naar de Piramide (2)

De sportieve jongeman in de strakke (leren?) korte broek die als laatste aanhaakt is niemand minder dan De Adelaar die hier in 1965 de Piramide van Austerlitz beklimt. Het was dus 43 jaar geleden...
(klik voor grotere versie)

Terugkeer naar de Piramide

Gisteren werd de tweede klassieker van dit jaar gereden. Voor mijzelf maak ik onderscheid tussen de ritafstanden: korte ritten (tot 40 km), middelgrote ritten (40-80 km), grote ritten (80-120 km) en heel bijzonder zijn tenslotte de klassiekers (120+). Gisteren ontstond de klassieker spontaan. Er was wel een grote rit voorbereid, maar die liep flink uit. Het inschatten van een rit is niet altijd even precies. De rit van gisteren was ingeschat op hooguit 90 km, maar door wat gezigzag en een omleiding liep het anders...

Vrijdagavond zaten Frank en ik wat mogelijkheden voor een rit op zaterdag aan elkaar door te mailen. Van het een kwam het ander en zo kwam ik op het idee om vanuit Alblasserdam de hele Alblasserwaard eens door te fietsen en bij Culemborg over de Lek te gaan en dan gewoon doorfietsen tot aan Amersfoort, met onderweg een leuke stop bij de Piramide van Austerlitz. Als kind ben ik daar ooit geweest op vakantie en had toen die piramide beklommen herinner ik me nog. Deze rit zouden we steeds de wind mee hebben en terug zouden we de trein pakken in Amersfoort. Frank was er wel voor in en zo stonden we om even voor tien uur al bij de afvaart van de waterbus in Rotterdam. Hier moesten we twee meisjes uit Latvia nog even uitleggen dat de Kinderdijk nou niet bepaald in Rotterdam ligt en we gaven aan hoe ze moesten varen met de Waterbus en vervolgens het pontje bij Ridderkerk. Frank had deze dag trouwens zijn nieuwe aanwinst bij zich, de Garmin 60Cx, een prachtig GPS-apparaat met o.a. ingebouwde digitale kompas. Deze kwam ons later inderdaad wel van pas. Frank moet het apparaat nog leren kennen dus deze dag was eigenlijk een testdag.

In Alblasserdam aangekomen reden we lange tijd onze bekende route, die we ook reden met de 2e Schaakfietstocht, tot aan Theetuin De Winde. Hier namen we natuurlijk onze verplichte stop met koffie en gebak in deze schitterende omgeving. We hielden het echter bewust wat kort omdat we nog ver moesten. We reden vanuit de Theetuin een route die ik even snel op papier had gezet, via Goudriaan naar Meerkerk, Middelkoop en Schoonrewoerd naar Zijderveld en Culemborg. Onderweg toonde de Alblasserwaard zich in volle glorie. Na Goudriaan kwamen we al snel in gebied dat we beide nog niet eerder hadden gefietst en tot onze verrassing was het hier heel afwisselend en heel anders dan aan het begin van de Alblasserwaard. Erg veel reigers deze keer trouwens en geen enkele ooievaar in dit ooievarengebied. Onze tocht verliep eigenlijk vrij voorspoedig en in Culemborg arriveerden we rond half drie bij het pontje over de Lek. Het zoveelste pontje dat we scoorden.

Aan de andere kant was het even zoeken naar de juiste brug, want we moesten meteen weer over water, namelijk het Amsterdam-Rijnkanaal. Dit betekende wel dat we in korte tijd van Zuid-Holland door Gelderland (Culemborg) naar Utrecht waren gefietst. Uniek!

Eenmaal op Utrechts grondgebied bleek dat men ook hier druk is met de aanleg van knooppunten. De borden waren er al, maar de overzichtsborden nog niet dus we hadden er nog niets aan. De planning was om via Werkhoven naar Driebergen te gaan en door te steken naar Austerlitz. We kwamen echter in Cothen op een of andere manier en toen besloten we na een blik op de kaart maar naar Doorn te gaan en van daaruit naar Austerlitz.

Door schitterend, bijna Toscaans aandoend landschap met boomgaarden vol appel- en perebomen en nog net geen wijngaarden reden we via Langbroek naar Doorn. Na Doorn zou dan het bosrijke gebied beginnen en misschien wel het mooiste stuk van de tocht, de Utrechtse Heuvelrug. Bij Doorn bleek een omleiding te zijn en hierdoor raakten we ernstig van slag. We reden hier verkeerd, juist weer van Doorn af en bemerkten pas na een aantal kilometers onze fout. Daarom een blokje gereden en dat was niet verkeerd want het voerde ons tot eenzame hoogten in fantastisch bosrijk gebied. Flink klimmen en heerlijk dalen. Volgens de hoogtemeter van Frank's apparaat klommen we 40 meter af en toe en dat is toch een aardige flat van vijftien verdiepingen waar je zo even tegenop fietst. Met recht de Heuvelrug dus! Na een geweldig nauw bospad met wederom heel veel klimwerk waar de dijen bijna van klapten en een heel lange afdaling, zagen we dan eindelijk zowaar paddestoelen met Austerlitz er op aangegeven. Het bleek alleszins mee te vallen, we waren niet echt ver verdwaald, en binnen enkele kilometers waren we dan bij onze bestemming, recreatiepark Austerlitz. Hier namen we een flinke pauze, lekker bijdrinken, patat en ijs. De bediening was bedroevend, maar daar betaal je dan ook voor. Het was inmiddels wel al vijf uur en Frank vertrouwde de wat donkere wolken niet helemaal. Tot aan dit punt hadden we werkelijk prima weer gehad met veel zon en aangename temperatuur om te fietsen. We stapten weer op en gingen op weg voor het moment supreme. Door een per fiets nauwelijks begaanbaar bospad kwamen we bij de Piramide. Prachtig stond ie er bij, pas gerestaureerd. Hij was echter wel dicht dus we konden hem niet beklimmen helaas. Volgende keer dan maar. Na een fotoshoot reden we weer terug en stevenden snel op Amersfoort aan. We reden langs de mooie Leusdense hei en via Oud-Leusden kwamen we in Amersfoort. Redelijk snel vonden we het station en om 18:40 zaten we languit in de trein naar Rotterdam CS. Moe maar voldaan.

Bij Rotterdam CS aangekomen bleek dat de Dance Parade net was afgelopen en dat hebben we geweten. Straal bezopen figuren, volgepompt met adrenaline en XTC en ander stimulerend spul bevolkten de perrons en stonden daar als dolle apen te springen en te hossen. De bedoeling was om hier over te stappen op de trein naar Schiedam CS, ook al omdat het buiten inmiddels flink druppelde, maar daar zagen we maar vanaf. Deze chaos wilde je niet tussen zitten. Dus we stapten maar op de fiets voor de rit naar huis. Mijn teller stond al op 116 km, en daar zou nog 11 km bij gaan komen, ik zou dus alsnog een klassieker rijden! Het regende flink nu en we stampten tegen de aantrekkende wind in langzaam naar Schiedam waar ik afscheid nam van Frank. De korte rit naar Pernis was vervolgens voldoende om mij compleet doornat te maken, maar dat deerde natuurlijk niet meer na zo'n geweldige dag. Ik kwam thuis met 128,03 km op de teller, de langste rit van dit jaar tot nu toe. En het was zeker de mooiste! Enorm afwisselend deze rit, door polders, langs akkers, over rivieren en kanalen, door bossen, heide enz. Nederland is mooi.

Lees ook het verslag van Frank

Vlucht voor de regen

Voor vandaag had Frank een ritje Hoeksche Waard in gedachten, met het pontje van Hekelingen naar Nieuw Beijerland, een rondrit zoveel mogelijk langs het water in de Hoeksche Waard en terug via de Heijnenoordtunnel. We vertrokken om elf uur met stralend weer, blauwe lucht met schapewolkjes en een zeer aangename temperatuur. In het T-shirtje dus met de zonnebrillen op. Na de Spijkenisserbrug besloten we meteen linksaf te gaan om langs het water en rondom de Beerenplaat te rijden naar het pontje. We zagen en passant ook nog even de fietsenzaak van Kees van Dijk, gespecialiseerd in Koga's, waar wellicht de nieuwe Koga van de Adelaar vandaan gaat komen, de Road Champ of de Terraliner. De zaak is echter nog tot 12 augustus dicht i.v.m. vakantie. We reden trouwens nog even verkeerd hier en de eerste foute lus was meteen een feit. Eenmaal in de goede richting reden we behoorlijk ruim rondom Spijkenisse naar Hekelingen. Na het pontje namen we meteen een break in Nieuw-Beijerland bij een overdekt knooppuntenbankje (uniek voor de Hoeksche Waard, zie foto onder!). Hier trokken we ons plan en gingen op weg. We konden redelijk langs de kust blijven, maar steeds net niet helemaal langs het water. We reden overigens precies aan de andere kant van het water t.o.v. de rit van vorige week. Aan de andere kant lag de Bernisse.

Via Goudswaard, waar we even stopten in het haventje, reden we door naar Oudendijk en vervolgens Nieuwendijk. Hier kwamen we aan bij de afvaartplaats van het pontje naar eiland Tiengemeten. Leuk om dat eens te proberen in de nabije toekomst. Je kunt er niet fietsen, maar het schijnt een fantastisch natuurgebied te zijn. We reden naar het water langs een smal weggetje en daar stond een heel lange marmeren bank. Hier namen we een uitgebreide break met een broodje en genoten van het uitzicht op het Haringvliet. Schitterend plekje. Na de break ging het verder richting Numansdorp. De hele route verliep trouwens via prachtige fietspaden, je zou zo je SPN meenemen. Bij Numansdorp raadpleegden we weer even een knooppuntenbord en kozen vervolgens heel knap toch de verkeerde weg! Via een prive-weg kwamen we in een soort Kruiningergors voor de upper-class terecht. Het liep zo dood als een pier en omkeren was het devies. Een foute lus van maar liefst 4 km!

Eenmaal weer op de goede weg bemerkten we in de verte een enorm donkere lucht en inmiddels was de zon ook al grotendeels weg. Er werd flink overlegd onderweg, doorgaan of niet? We reden richting Strijen, maar dat haalden we toch niet. De dreiging werd echt serieus en er stond een dijk op ons te wachten van maar liefst 10 km. Dat durfden we niet aan, ondanks de regenjacks die we bij ons hadden. We bogen linksaf en besloten de snelste weg te zoeken naar de Heijnenoordtunnel. We reden nu vol met de wind mee en het ging erg hard. De regenlucht achtervolgde ons, maar de regen bleef toch uit. Via de knooppunten bereikten we redelijk soepel Westmaas en bij een tankstation in Mijnsheerenland stopten we om wat verse drankvoorraad in te slaan en een ijsje te nemen. De pomphouder vertelde ons dat het nog een kilometer of drie was naar de Heijnenoordtunnel en hier keken we echt van op, we hadden dus echt briljant gereden en in een vrij rechte lijn. We nuttigden het ijsje en de drank op een bankje bij de pompen en reden daarna snel weer door. Inderdaad bleek dat we binnen 4 km bij de tunnel waren. We reden door de koude tunnel en aan de andere kant bleek het nog steeds droog. We kozen vervolgens voor de route naar Barendrecht omdat Frank nog even bij zijn ouders langs wilde om een telefoonaansluiting te aktiveren. Bij de flat van zijn ouders namen we afscheid en reed ik door naar Smitshoek, Charloisse Lagendijk, Waalhaven en Pernis. Onderweg begon het steeds harder te druppelen en bij de Waalhaven trok ik toch even het regenjack aan. Op de Vondelingenweg ging het harder regenen, maar toen moest ik nog slechts een kilometertje of zo. Snel Pernis in dus en er stond 88,38 km op de teller. Jammer dat we de geplande rit niet konden afmaken, maar de Hoeksche Waard was weer erg mooi fietsen!