Eindelijk weer op pad

Na een aantal weken een saai dieet te hebben gevolgd van slechts 34 kilometertjes naar en van mijn werk werd het toch wel weer eens tijd voor een recreatief ritje, anders is juni dadelijk helemaal een maand van niks. Dus ondanks de warmte had ik mij voorgenomen om een kort ritje te maken door Delfland en en passant even langs te gaan bij vriend Hans van willysautos.nl, die had vandaag weer zijn maandelijkse beurs. Net voor ik wilde vertrekken wilde het toeval (?) dat ik een mail kreeg van Frank dat hij weer terug was van zijn korte vakantie en dat hij zo een stukje zou gaan fietsen. Om 1 uur vertrokken we dus vanaf Vijfsluizen. De warmte viel alleszins mee, het windje hield het nog redelijk lekker. Via de Broekpolder reden we achter langs de golfbaan en schoten direct wat mooie kikkers. Met 12x zoom op de nieuwe camera zijn die plaatjes wel aanzienlijk fraaier aan het worden! Meteen dook er ook weer een roofvogel boven ons langs, en dat waren bij elkaar al meer dieren dan Frank zijn hele vakantie had gezien zo vertelde hij. Via de Foppenplas (weer een enorme drukte overal, duikende jeugd, fietsclubjes, boten vol afgestudeerde scholieren en heel veel politie) reden we achterlangs en via de Kwakelweg en nog wat andere paden lekker rustig naar bedrijventerrein Oud Camp. Bij Hans en Petra namen we een ruime pauze met limo bij de limo’s. Om half vier ging het weer verder, richting Delft langs de andere golfbaan. Hier een bizarre ontmoeting, een mountainbiker met een kerkuil op zijn arm! Ik verzin het niet! Zie de foto’s.

Het kon nog bizarder want de twee mensen die er ook bijstonden waren kennissen van Frank! De man was een ex-collega. De mountainbiker stapte weer op met de fladderende uil aan een touw en Frank maakte nog even een praatje met zijn collega en even later ging het weer verder en al snel reden we al weer langs de Schie naar huis. Een lekker tochtje om er weer in te komen, al liep ik tegen het eind volkomen leeg en de benen zwabberden op de pedalen en dus nam ik in Schiedam snel de metro voor het gemak :-) 48,63 km vandaag en voor morgen staat er een rondje Voorne op het programma. Waarschijnlijk gaat dan de 2500 km overschreden worden.

Dippen

Juni is aan het dippen, zoals wel vaker de afgelopen jaren. Alleen vandaag lekker weer, maar ja als je pas om twee uur uit je bed komt… Net als vorige week dan maar de rit naar het sorteercentrum gemaakt gisterenavond. Natuurlijk een flink eind op weg en dan pas beseffen dat de camera nog thuis ligt, dus weer geen avondfotografie probeerseltjes. Wel een ontdekking, ik had nog steeds niet de SS Rotterdam gezien op haar nieuwe ligplaats, en ik vroeg me steeds af waar dat nou precies is. Kwestie van uit je doppen kijken i.p.v. over het stuur hangen dus. Toen ik de Maastunnel instapte en even naar rechts keek zag ik het schip ineens in volle glorie liggen aan de overkant. Als het geopend wordt (27 juli) en ‘s avonds mooi verlicht dan zal dat ongetwijfeld een fraaie foto opleveren. Het schip biedt plaats voor o.a. congressen en evenementen tot 3000 personen, dus de vraag wordt: wie gaat daar als eerste een schaaktoernooi organiseren en wordt dit misschien wel de plek voor een jaarlijks Rotterdamse Weekendtoernooi? Beetje lef, wat sponsorgeld en dat moet toch lukken lijkt me.  34 kilometertjes dus weer er bij…

Weer eens fietsen in de avond

Toen ik gisteren het stukje intikte over de rit vanuit Den Helder kreeg ik  eigenlijk best wel zin om te fietsen en dus sprong ik rond half elf op de fiets voor een ritje naar het werk. Tijd geleden en ondanks de wind en de kou was het toch wel weer even lekker. In de stad merkte ik dat het rond de Leuvehaven en de Boompjes best wel mooi verlicht is in de havens met op de achtergrond de hoge torenflats van zuid, en ik had eigenlijk spijt dat ik de camera niet had meegenomen, die schijnt ook aardige foto’s te maken bij avondverlichting. Volgende keer eens uitproberen dus. 34,5 km.

Alvast een blik op Texel

Het is vrijdagavond en ik zit niet op de schaakclub omdat ik zo ga werken, dan maar het uitgestelde verslagje van de rit van Den Helder naar Haarlem van afgelopen zondag. Stilletjes hoopten we misschien wel helemaal door te kunnen rijden naar Schiedam maar enige vertraging op de heenweg (agressieve man die onze trein in vluchtte en politie moest er aan te pas komen) en een te lang vertoeven in Den Helder deden die plannen eigenlijk al bij voorbaat in duigen vallen. Overigens was de target op voorhand al Haarlem dus dat hebben we mooi gehaald!

In Den Helder bleven we met een broodje enige tijd heerlijk in de zon staren naar Texel, waar we ook binnenkort eens een rondje gaan doen. De dijk bij Den Helder rijdt benedendijks heerlijk en langs de zee kwamen we bij Fort Kijkduin (foto boven: vanuit het Fort terugkijkend over Den Helder, in de verte Texel). Hier bleven we ook enige tijd rondbanjeren en de klok stond inmiddels al op twaalf uur. Toen begon dan eindelijk de afdaling langs de kust met de volle N4 in de rug. Heerlijke snelheden op helaas wel (te) volle paden. Door de Donkere Duinen ging het langs de Zanddijk en langs Julianadorp, deze keer reden we steeds over en door de fraaie duinen en dat was aanzienlijk mooier dan de eerste keer toen we onze pioniersrit reden Schiedam-Den Helder, in 2007. Ook op andere plekken had ik het idee dat Frank een prima rit had uitgezet, die mooier was dan de standaard LF1b route.

Via Callantsoog, met ergens een heerlijk broodje makreel, ging het naar Petten en naar de Hondsbossche Zeewering. Ook hier reden we nu aan de buitendijkse kant, langs de zee. Een schitterend stuk van vele kilometers Zie foto boven). daarna kwam onze moeilijkste opgave van de dag, de Schoorlse Duinen. Een prachtig gebied, maar constante klimmetjes en flinke collen zorgden ervoor dat we in combinatie met de warmte flink werden afgemat. Daarbij kwam ook nog de werkelijk enorme drukte op de fietspaden en bij de badplaatsen, met als dieptepunt Bergen aan Zee, waar zo te zien heel cabriobezittend Nederland naar toe getogen was om te kijken of daar nog viel te parkeren. Dat was praktisch onmogelijk maar dat weerhield niemand zo te zien om de halve middag in z’n auto door te brengen. Lange tijd reden we stapvoets achter zo’n cabrio uitslover aan tot we bijna gek werden. Toen maar een lekker ijsje in de schaduw terwijl langs ons het verkeer keurig rondjes bleef rijden om die ene parkeerplaats nog voor zes uur te kunnen vinden. Walgelijke vertoning. Snel weer verder dus, de duinen in naar Egmond aan Zee. Hier ging het weer het Noord-Hollands Duinreservaat in, waar we laatst ook reden. Slechte paden, maar mooi en erg lang stuk. Onderweg steeds flink stoppen om bij te tanken want de warmte was echt killing.

Hierna naar het pontje bij IJmuiden. Daar zaten we beiden aan de overkant uitgeblust lange tijd in de schaduw op een bankje naar de scheepjes te kijken. We spraken nog wel moedig over Zandvoort, reden ook een tijdje die richting op, maar de wijsheid nam de overhand gelukkig en we keerden om naar Haarlem en namen daar de welverdiende trein naar huis. Toch werd het voor mij nog 98 km. Een fraaie rit, met schitterend weer. Goede training voor de warme dagen die gaan komen.

Lees ook het verslag van Frank met de routekaart en meer foto’s.

Bob den Uyl schaakte!

Als fervente aanhanger van Bob den Uyl’s fietsfilosofie (In 1970 publiceerde de in 1992 overleden Rotterdamse auteur Bob den Uyl een boekje Wat fietst daar? Daarin ontvouwt hij op ironische toon zijn ideeën omtrent het ideale fietsen. Den Uyl: 'Een fietstocht is het afleggen van een onbepaald aantal kilometers op de fiets. (...) Richting en bestemming laten wij bepalen door de wind. We stappen 's ochtends op de fiets en rijden ontspannen met de wind mee. Ja maar zullen velen zeggen, dat heeft toch weinig nut? Als je 's avonds weer thuis wilt zijn, zal je toch op een bepaald ogenblik tegen de wind in moeten gaan fietsen. Dit nu doen wij niet. Wij blijven de hele dag met de wind mee fietsen, en keren 's avonds per trein terug.') kon het niet uitblijven dat ik ook eens aan de (fiets)verhalen van de meester moest. Natuurlijk ken ik vaag het werk van Bob den Uyl wel van vroeger, toen ik nog zwaar aan de literatuur was en zelf heel bescheiden wat publiceerde en lid was van o.a. Hollands Diep (de oude versie, jaren 70), maar echt gelezen had ik hem nooit. Toen onlangs het vierde kampioen werd bij Groenoord kwam Filip Borst heel toevallig met een bundel van Bob onder de arm kijken. Genereus als Filip is leende hij mij het boek direct en ik heb het in een ruk uitgelezen, werkelijk schitterend geschreven verhalen en zeer humoristisch. De bundel die Filip had was een heruitgave van verhalen, zoals die momenteel in een serie verschijnen. Filip had “Het reizen vereist sterke zenuwen” uit 2004. Enige tijd later liep ik in Spijkenisse in een boekwinkel “Onuitroeibare misverstanden” (2006) tegen het lijf en kocht dit direct. Ook al uitgelezen. Hoogtepunt van deze bundel is het hilarische wielerverhaal “Opkomst en Ondergang van de Zwarte Trui”.

De bundel van Filip begint trouwens met het prachtige Belgofobe fietsverhaal “In ’t groene dal” (origineel uit de bundel Met een voet in het graf). Die fietstocht door Belgie werd door Kees Sluys nagefietst en hij deed daar verslag van in “Zoektocht naar de Pottelberg” in de VPRO-gids van 26 juli 2003, een themanummer gewijd aan Bob den Uyl ter introductie van de VPRO Gids Bob den Uyl Prijs. Dit artikel en andere stukken uit die gids staan in PDF online via deze link. 

Inmiddels bestelde ik bij bol.com ook de nieuwe biografie van Bob den Uyl van Nico Keuning, verschenen in maart 2008 en getiteld “Een zeker onbehagen, een biografie van Bob den Uyl”. Ik ben er nog niet ver in, maar kwam al in het begin een verrassende alinea tegen wanneer Nico wat dagboekfragmenten van de 17-jarige Bob citeert:

“Op donderdag 7 augustus (1947, PK) staat hij op de kade om afscheid te nemen van ene Kees van Veen, ‘gaat varen naar Boston’. Naar Amerika. Bob zal met gemengde gevoelens op de kade hebben gestaan. Hij zou ook wel willen varen. ‘Ik dacht ik ga als een of andere ketelbink naar Amerika. Wat ik ook uit de oorlog heb overgehouden, want je mocht toen nergens heen, een verlangen om naar het buitenland te gaan. Dat vond ik krankzinnig, dat leek me zoiets geweldigs.’ Voorlopig blijft Bob in Rotterdam. Als hij thuisblijft pakt hij zijn schaakbord.”

Nu blijkt onze fietsheld dus ook al een schaker! Wat een toeval. Toch leuk misschien om dat eens verder uit te spitten, kon Bob echt (goed) schaken en is er meer bekend over zijn schaken? In die naoorlogse periode werden er natuurlijk veel spelletjes gespeeld in de huiskamers omdat er verder niets te doen was in het platgebombardeerde Rotterdam en er ook geen geld was. Misschien was het voor hem slechts een van de vele spelletjes die hij en passant uit verveling speelde. Maar toch leuk om dit te lezen! De cirkel is weer mooi rond. De Eenzame Schaker Bob den Uylt en Bob den Uyl schaakte eenzaam…

Lome ouwelullenrit

Na Oostvoorne op zaterdag reden Frank en ik zondag de rit Den Helder-Haarlem, een verslag volgt nog. Het eind van die rit was een beetje een martelgang i.v.m. de hitte. Vandaag wilden we wat uitrijden met een rondje Delfland, maar de hitte was nog erger leek het wel en de drukte op de paden zeker niet minder geworden. Wat een volk op de been bij de Foppenplas! En het is pas 1 juni. De loomheid sloeg bij ons beiden direct in de benen en het werd echt een heel gezapig ouwelullenritje van net 42 km. Mooiste moment was dit: Frank heeft de hele middag de meest geweldige spots gedaan, eerst twee lepelaars in de lucht, Kemner grijpt zijn nieuwe superzoom maar kan de lepelaar bij grote zoom niet meer volgen en de lepelaar zwenkt weg, paar minuten later hangt er vlak voor ons op geringe hoogte een torenvalkje boven het weiland te bidden achter de Foppenplas richting Maasland, “dit is je kans voor een Adri-foto!”, roept Frank direct, Kemner ritst gretig zijn tasje open grijpt de camera, camera aan, valkje is inmiddels op de grond gestort en heeft een prooi, “hij zit nog vlak bij ons in het gras!”, schreeuwt Frank, Kemner zoomt in als een gek maar ziet niks, valkje vliegt plots vlak bij ons op met een muisje in de klauwen en landt (veel) verderop in het weiland en peuzelt het muisje op, 12x zoom helpt niet meer, je ziet slechts een klein kopje boven het gras uitsteken. Weg kans op een onsterfelijke Adri-foto….

Van de Foppenplas reden we rond naar de Kwakel, die echt afgeladen heen en weer voer. We keken nog even naar allerlei duikende kinderen en het vele en vooral luide recreatievolk. Voortaan op feestdagen maar een afgelegen gebied opzoeken. Hierna de Kwakelweg af en naar Schipluiden, langs de golfbaan en door Delfland en langs de Schie weer naar huis. Vanaf nu weer werken op vrijdagnacht dus minder fietsen op zaterdag en niet meer schaken op vrijdag…

Kikkers cameraschuw

Het is inmiddels een prachtig Pinksterweekend gebleken en dus werd er volop gefietst. Zaterdag had ik weinig tijd i.v.m. een verjaardag, maar het lukte desondanks om in de middag met Frank een kort ritje te maken, ook om even de nieuwe camera uit te testen. Het werd een ritje over de landtong bij Spijkenisse naar Oostvoorne en van daar naar de Maasvlakte en met het pontje naar Hoek van Holland om vervolgens de trein terug te nemen naar Schiedam. We blijven tenslotte Bob den Uylers in hart en nieren, wij willen geen wind tegen en met warme dijen thuiskomen. Het Voorns duin werd natuurlijk uitgekozen vanwege de kikkers. Een nieuwe camera met 12x zoom en HD-film optie wil je daar wel even uitproberen met al die rondspringende kikkers en scherende libelles. De heenreis over de landtong (eerste keer dit jaar) was heerlijk met de wind in de rug en in no time waren we aan het eind van het Brielse Meer en reden we naar de vennetjes. Vol verwachting naderden we het beruchte eerste ven van de vorige keer, in de Voornse volksmond (hoorden we later) het kikkerven genoemd. We zagen al meteen een jongen met een enorme Bigma zitten van zeker 700mm. Maar schijnbaar schoot ie voornamelijk libelles, want kikkers waren er niet! Slechts hier en daar schoot een schuwe kikker weg, maar niets vergeleken met de party van de vorige keer. Etterbakjes! Wel zweefde er een enorme Grote Keizerlibel, maar die bleef maar knokken met Viervlekken en ging geen moment zitten. Die had ik toch wel even willen schieten. We bezochten ook nog wat andere bekende vennetjes en kwamen nog een fotograaf tegen die ons ook een speciaal vennetje wees. De man kwam mij bekend voor, maar pas toen hij weg was viel het kwartje, het was natuurlijk Joop Knipscheer (Het Houten Paard) geweest! Diezelfde dag stuurde ik hem nog een mailtje en inderdaad, ook bij hem had de herkenning niet meteen toegeslagen. Het is dan ook al heel wat jaartjes geleden dat we elkaar regelmatig spraken, toen ik nog webmaster van de RSB was. Erg leuk toch. In het bewuste vennetje wel overal parende Waterjuffers (Watersnuffel), zie foto bovenaan (genomen met 12x zoom), maar ook weer geen kikkers.

Uiteindelijk vertrokken we maar naar de Fast Ferry en namen de boot van kwart over vijf. Een heerlijke (te korte) vaart weer en met de trein in de Hoek waren we ook snel weer thuis. In totaal 54 km.