Zeelandse tochten zijn lang...

Op de foto boven (klik voor grotere versie) zien we de Giant uit Schiedam eenzaam fietsend over de Deltawerken bij het werkeiland Neeltje Jans. Het is er dit jaar dus toch nog van gekomen, de tocht naar Vlissingen! Met recht een klassieker aan het worden, want werd deze tocht vorig jaar al bestempeld als de mooiste, na de belevenis van dit jaar is spontaan besloten deze tocht voortaan ieder jaar een keer te rijden. Schrijf dus in als je mee wilt!

Met het oog op de wind werd besloten de tocht deze keer richting Vlissingen te rijden en niet eerst met de trein heen te gaan. Een goede beslissing achteraf want met een oostenwind heb je hem toch redelijk vaak in de rug dan. We vertrokken om acht uur vanaf de zuidelijke ingang van de Beneluxtunnel. Je zou zeggen dat het eerste gedeelte van de tocht totaan Goeree gesneden koek is inmiddels, maar je ziet toch steeds weer wat nieuws en je probeert steeds iets anders uit. Het was heerlijk rijden zo vroeg en het zonnetje moest nog goed doorkomen. We reden het trambaanpad tot aan de Bernisse. Hier spotten we nog een fraaie buizerd die langzaam wegvloog over ons hoofd. Bij de Bernisse linksaf en door tot de Bernisse Spuidijk en vandaar de route naar de Zeedijk richting Hellevoet. Prachtig rijden, lekker stil en de natuur die tot leven komt. Een beetje een waas nog over het water van de Haringvliet en nog niet veel watersporters. Over de Haringvlietbrug en via het Havenhoofd naar het schelpenpad langs de kust van Goeree. Het reed allemaal heerlijk weg en voor we het wisten stond er al een dikke 50 op de teller en zaten we in het zonnetje op een bankje de eerste boterhammen weg te werken. Via wat onaffe fietspaden bij de dijkversterkingswerkzaamheden verlieten we dan Goeree, reden heerlijk over de Brouwersdam met dat schitterende fietspad en stortten ons in het avontuur dat Schouwen-Duiveland heet.

Vorig jaar fietsten we hier wat snel doorheen en lieten we Renesse links liggen (te veel toeristen). Nu vonden we wel de mooie paden en het was een belevenis! Na Renesse bereikten we unieke slingerende fietspaden door de duinen met als hoogtepunt de Duinhoeveweg. Dit is echt adembenemend. Een schitterend wit en welhaast verlaten strand, met daarachter een enorm steile klim de duinen in (meer dan 10% schat ik, iedereen liep naar boven) en dan een uitzicht waar Frank en ik zeker een half uur of langer foto's hebben staan maken en we klommen alsmaar hoger om een nog fraaiere pano te kunnen maken. We raden de Baksteen dan ook aan om volgende keer dat hij dit eiland bezoekt nog een stukje verder te rijden dan zijn laatste bezoekje aan Renesse, deze klim te nemen en even af te stappen voor het uitzicht! Zie de foto hieronder voor een impressie.

Na dit absolute hoogtepunt reden we Schouwen af, met echter eerst nog een fraaie stop op de Kop van Schouwen. Hordes (fietsende) Duitsers trouwens de hele dag, maar met name op Schouwen-Duiveland. Het leek wel bezet gebied :-) Het volgende spektakel diende zich vervolgens al weer aan, de Deltawerken en het eiland Neeltje Jans. Op Neeltje Jans namen we deze keer ruim de tijd om wat rond te rijden over de dijkjes tussen de enorme windmolens. Je kunt het hele werkeiland rond als je wilt en hier een stief uurtje doorbrengen. Ook hier weer vele foto's gemaakt en lekker gezeten en genoten. Het fietspad over de Deltawerken was gelukkig opgeknapt t.o.v. de vorige keer toen er allemaal werkplaten lagen. Verder ging het toen richting Noord-Beveland en het Veerse Meer. Na een verkwikkend ijsje begonnen we hier met reeds 110 km in de benen uiteindelijk zo rond half vier aan ons laatste rondje: Walcheren. Ook hier pakten we de kustlijn zo volledig mogelijk en dit leverde fraaie landschappen op. Je zou het niet verwachten in Zeeland, maar je rijdt na Vrouwenpolder vanaf Oranjezon vrij lang door dicht woud en krijgt de kust lange tijd niet te zien. De Manteling van Walcheren die volgt is echt een aanrader! Lees ook eens dit artikel in het AD. Krijg je een beetje een indruk van wat we meemaakten.

Na de Manteling ging het langs de kust over een lange dijk richting Domburg en uiteindelijk naar het meest westelijke punt van Nederland, Westkapelle. Hier begon de GPS van Frank al langzaam af te tellen. Vlissingen kwam in zicht! Aan de ene kant wil je niet dat het ophoudt, aan de andere kant zaten we er allebei wel aardig doorheen, al speelde de warmte een behoorlijke factor in dat opzicht. Liters vocht werden naar binnen gegoten en regelmatig werd de voorraad bijgevuld bij een snackbar. Ook na Westkapelle reden we nog lange tijd door dicht bos en fraaie stukken duingebied. Via Groot Valkenisse en Dishoek kwam het bevrijdende Vlissingen in beeld. Na een flinke pauze op de boulevard hadden we het beiden gehad en beukten we het laatste stukje tegen de wind in naar het station. De trein vertrok om tien voor acht en we zakten moe maar voldaan in de stoelen. In Middelburg stapten twee sportieve wielrenners in die hun fietsen naast de onze stalden en bij ons kwamen zitten in de fietscoupe. Ze kwamen ook uit Rotterdam toevallig en waren met de trein naar Maassluis gegaan en vandaar naar Middelburg gefietst en hadden er 110 km opzitten. Ze werden echter wat stil na ons relaas.... Echte mannen, met nog de VOC-mentaliteit, rijden immers helemaal naar Vlissingen! Toch?

En toen kreeg de trein ook nog pech en moesten we gedwongen overstappen in Roosendaal. Maar de dag kon niet meer stuk. Vanaf Centraal, waar we om half tien aankwamen reden de Adelaar en de Reus gewoon nog even naar huis ook. Daar bleek 158,88 km op de teller te staan. Wat een bizar mooie dag. Waarschijnlijk heb ik de helft niet verteld en heb ik wel erg vaak woorden als fraai, schitterend en prachtig gebruikt, maar ga maar eens mee dan en je zult zelf versteld staan van Zeeland. After all: 50.000 Germans can't be wrong...

Voor de volledige route die we reden en het ongetwijfeld sappige verslag van Frank, zie zijn weblog: http://degiantuitschiedam.blogspot.com/