De rit die Frank en ik onlangs maakten van Nijmegen naar Gilze-Rijen zal voorlopig wel met stip op nummer 1 blijven en een klassieker gaan worden de komende jaren, evenals de ritten van en naar Vlissingen en Den Helder. Maar niet altijd zijn de langste ritten de mooiste natuurlijk en voor mensen die niet van erg lange ritten houden kunnen we een goede tip geven: de Veluwe! Steek je de Veluwe over van Arnhem naar Apeldoorn of andersom en je neemt het Nationaal Park onderweg mee dan kom je in een rechte lijn gaand niet hoger dan zo’n 45/50 km als ritlengte en iedere kilometer is puur natuur en puur genieten. Je kunt de rit naar believen uitbreiden, de Veluwe is buiten het Nationaal Park erg groot. Ook de Veluweritten zullen een jaarlijks terugkerend gebeuren blijven in ons repertoire. Nog voor Koninginnedag hadden we al afgesproken dat zaterdag een Veluwerit zou gaan worden omdat dan het weer ook erg mooi zou zijn en we hadden wel weer eens zin in de Veluwe. Natuurlijk beseften we op voorhand dat de rit zou gaan eindigen in de buurt van de onheilsplek van donderdag en de knoop werd dan ook maar meteen doorgehakt, als we het zouden halen dan zouden we ook even langs het Loo gaan en langs “De Naald”.
We vertrokken wat later dan gepland omdat ik de avond ervoor een zware partij had gespeeld voor de interne competitie en vrij laat thuis was. Ook had ik de rit niet goed kunnen voorbereiden en dus nam ik de nodige kaarten mee en stelde in de trein pas het knooppuntenschema samen. Even voor half twaalf arriveerden we in Arnhem en in no time zaten we dik in de bossen en meteen ook de zware klimmetjes. Die vielen flink tegen en de benen bleven dan ook de hele dag pijn doen. Frank en ik zijn bepaald geen klimmers. Achteraf bleek dat al die kleine klimmetjes ons tot op grote hoogten hadden gebracht en vlak voor Apeldoorn volgde dan ook een gigantisch lange en heerlijke afdaling vanaf de “Hoge Duvel” langs de Wieselse Weg. De rit was verder de hele dag weer fantastisch, eigenlijk buiten het Nationaal Park misschien nog wel mooier dan daarbinnen. De paden waren er ruiger en de natuur afwisselender met o.a. de prachtige Asselse Bossen en het was uiteraard minder druk. In het Nationaal Park was geen witte fiets meer te krijgen zo druk was het er.
Na de bevrijdende afdaling naar Apeldoorn reden we rond half zes via de Zwolseweg het kruispunt op waar “De Naald” staat. Onderweg naar dit punt was het al een drukte van belang met mensen die met bloemen richting het monument gingen en voor de stoplichten stonden files. De plek waar alles zich donderdag afspeelde maakte natuurlijk grote indruk. Het geheel is veel compacter dan je zou verwachten aan de hand van de televisiebeelden en het eerste dat opvalt is hoe dicht de zwarte Suzuki wel niet bij de bus is gekomen. We praten dan echt over enkele meters. We bleven enige tijd bij het monument staan en liepen toen zonder fiets nog even naar paleis het Loo, waar we op een bankje een break namen en foto’s maakten. Na een half uurtje liepen we terug en keken ook nog even aan de andere kant van het kruispunt waar een enorme bloemenzee is ontstaan. Ook hier een drukte van belang met een constante stroom bezoekers die langstrokken. 
Overal zag je mensen wijzen en aan elkaar uitleggen hoe het was gegaan. Op een gegeven moment voelden we ons toch een beetje te veel ramptoerist en enigszins beschaamd vertrokken we maar naar Apeldoorn CS. Daar hadden we het geluk een rechtstreekse trein te treffen naar Rotterdam Centraal. Om half negen waren we weer in Rotjeknor en omdat de zon nog scheen werd spontaan besloten maar naar huis te fietsen i.p.v. over te stappen. Even na negen uur was ik weer thuis met 80 km op de teller. Meimaand fietsmaand is geopend!
Lees ook het verslag van Frank met routekaart en pano van het Loo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten