AWD

Zeer fraai najaarsweer met volop zon gisteren en dus lekker fietsen? Neen. Eindelijk kwamen we er aan toe om eens een bezoekje te gaan brengen aan de veel geroemde Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD) en aangezien daar geen fietsers doorheen mogen werd het dus wandelen. Ondanks het fraaie weer hadden we echter geen goede dag uitgekozen leek het wel. Toevallig was er gisteren een grote demonstratiewandeling door de AWD tegen de aanleg van een fietspad, zie: http://bit.ly/1Glqe0 Het kostte ons daarom de grootste moeite om de wagen te parkeren, wat een kuddevolk zijn we toch eigenlijk. Nu moet ik zeggen dat ik na afloop eigenlijk de actie wel steunde, je moet er niet aan denken inderdaad dat door dit fraaie gebied hele roedels wielrenners en mountainbikers gaan scheren. De herten en ander wild lopen zowat overal, ook over de betegelde paden. Even uit de brochure geciteerd:

Er komen plantensoorten voor die bijna nergens anders in Nederland te vinden zijn. Bovendien groeit er de grootste collectie paddenstoelen van Nederland: maar liefst 970 verschillende soorten.
Ook verscheidenheid van diersoorten is indrukwekkend: er leven knaagdieren en konijnen, maar ook marterachtigen. Sinds 1980 is de vos er aan een succesvolle opmars begonnen. En ook groter wild is hier thuis: er lopen honderden reeën en damherten rond. Met 100 verschillende soorten zijn ook vogels goed vertegenwoordigd, terwijl in de bunkers uit de Tweede Wereldoorlog vleermuizen een onderdak vinden.

Uiteindelijk namen we maar niet de hoofdingang, maar ingang Panneland. Er zijn in totaal vier ingangen. Frank had wel de wandelkaart in zijn GPS geladen en een wandelroute door de AWD maar al snel waren we de weg een beetje kwijt in dit immense gebied. We dachten heel wat gelopen te hebben na afloop, maar dat bleek nog niet een fractie van het geheel. De eerste paar kilometer kwamen we veel volk tegen op de paden, maar dat dunde gelukkig steeds meer uit. Uiteindelijk liepen we rustig door het groen, langs de vele watertjes met zeer helder water. Alles schijnt ook met elkaar in verbinding te staan. Er staat ook aardig wat stroming hier en daar. Geen snoeken of karpers gezien die hier veel schijnen te zitten, maar wel scholen voorntjes. Ook een bijzondere vogelspot, langs het water hipte vrij dichtbij een tijdje een Grote Gele Kwikstaart. Frank had voor het eerst zijn gloednieuwe verrekijker meegenomen. Een peperdure Canon, met stabilisatie, en ik moet zeggen het beeld was verschrikkelijk mooi en scherp. Goede optiek is toch belangrijker dan een grote zoom. Mijn goedkope 12x kijkertje van de Kijkshop kan hier echt niet tegenop. Frank was er zelf ook wel van onder de indruk geloof ik.

Na een tijdje wilden we ook wel eens wat herten zien. Het schijnt namelijk dat je dit gebied haast niet kunt verlaten zonder herten te hebben gezien, maar de drukte op de paden speelde deze keer mee natuurlijk. Daarom liepen we op een gegeven moment van de paden af een tijdje langs een waterplas en klommen toen willekeurig ergens omhoog tegen een duinrand. Boven gekomen bespeurde ik als een volleerd sporenzoeker afdrukken van hoeven in het zand. Frank was duidelijk impressed en volgde gespannen. Na wat ploeteren door hoog gras stuitten we op een afrastering met schrikkeldraad en daar stond plots een stukje verderop een hertje! Het bleken er bij nader inzien drie zelfs. Frank was aan zijn kijker gekleefd en ik maakte direct wat foto’s. Daarna rolden we brutaal onder de afrastering door en volgden de hertjes. Het werden er vier en wat verderop nog meer. Steeds konden we tot op een meter of tien naderen in de bosjes, maar dan sprongen ze weer weg. Uiteindelijk kwamen we op grote open vlaktes waar de herten in galop overheen schoten naar de volgende bossages. Er waren inmiddels ook de bekende grazende runderen rondom ons. Het spel ging een tijdje door zo en in totaal moeten we zeker 10 herten gezien hebben. Erg gaaf. helaas zakte de zon al snel onder en moesten we de terugweg zien te vinden. Omdat Frank bij de ingang een POI gemaakt had wees de GPS ons gelukkig vrij snel de uitgang weer. Op weg naar de uitgang spotte Frank op een duintop nog een damhert met enorm gewei. Tis inderdaad wonderbaarlijk daar, en ik kan haast niet wachten om er weer terug te keren. In totaal hebben we 11 km gelopen. Voor meer info over dit gebied en de verschillende delen waar het uit opgebouwd is, zie deze zeer aktuele weblog. En ook bij beheerder Waternet kun je de nodige info vinden. Zeker een aanrader!

Het kakt in

Oktober is mede door de spierblessure een dramamaand geworden met net 127 km totaal. Het wordt nog doorfietsen om het record van vorig jaar te breken. Afgelopen vrijdag voor het eerst in tijden weer voorzichtig gefietst naar het werk en op de terugweg maar de metro genomen. Zaterdag met Frank bij het eerste en tweede wezen kijken en een test gedaan met live-twitteren vanaf Frank’s telefoon naar de webpagina van Charlois Europoort. Dat ging veelbelovend en de reacties waren ook prima. Was ik aanvankelijk nogal anti-twitter, ik zie nu wel het potentieel, met name voor live-verslaggeving. Aangezien een twitter-bericht niet meer dan 140 karakters kan bevatten, zou je iets moeten bedenken met FEN-notatie om live ook de stellingen door te geven. Mensen kunnen die ascii-string dan plakken in hun schaakprogramma en de stelling bekijken. Moet je wel een schaakwidget op de telefoon hebben met FEN-output natuurlijk. Of anders heel erg bedreven zijn in FEN. Dat dan weer wel.

Apocalyptische luchten

De weblog is wat verwaarloosd de laatste tijd en ondertussen ben ik zelfs al over de 4000 km gekropen! Een nieuw jaarrecord lonkt. Ongetwijfeld zullen er nog wel wat mooie dagen volgen om de eindstand scherper te stellen dan in 2008. Overigens is er weinig meer gereden, behalve een flinke en prachtige tocht van 103 km van Leiden naar Hilversum op 4 oktober jl. Voor het gemak verwijs ik weer naar de weblog van Frank voor het verslag.

Dit weekend leek het ideaal weer voor een tochtje wat al een tijdje in de koker zit, vanuit Lage Zwaluwe langs de Maas naar Nijmegen. Helaas echter stapelde de pech zich op, voor zowel Frank als mij. Eerst reed iemand op het werk een container tegen mijn rechterarm en de volgende dag kon ik die nauwelijks meer zonder pijn bewegen, fietsen was uit den boze meldde ik Frank zondag. Vervolgens wilde Frank zelf dan maar een rit maken en trof een lege band aan, die plakte hij nadat hij bemerkte dat zijn reserveband niet de goede maat had en vervolgens klapte na een halve kilometer het ventiel er alsnog uit en was ook voor Frank het fietsen voorbij. Toen mailde Frank met het voorstel tot een wandeling door de duinen om toch even uit te waaien. Eerst zag ik dat niet zo zitten, maar met een paar paracetamol op ging ik er toch voor. Geen spijt van gehad! Het werd een zeer fraaie wandeling, die aanzienlijk langer werd dan gepland….

Eerst brachten we een bezoekje aan het informatiecentrum Futureland, over de aanleg van de tweede Maasvlakte. vaak langs gefietst maar nooit binnen geweest. Niet bijzonder interessant ook eigenlijk, een goede website kan hetzelfde vertellen, en de verwachte mammoetbotten die onlangs werden gevonden waren ook al niet tentoongesteld, schande! Dan maar het strand op en hier schoten we o.a. vele foto’s van de sleephopperzuiger Seaway. Twee pano’s die ik schoot zijn hier te vinden. Het was lekker weer met steeds wel een dreiging van regen en werkelijk schitterende wolkenpartijen aaneengeregen tot apocalyptische luchten. Na een lekkere korte wandeling waren we toe aan het grote werk en vertrokken met de auto richting Oostvoorne.

Bij het autostrand van Oostvoorne parkeerden we de auto en namen eerst een patatje en kroketje bij de snacktent. We liepen vervolgens eens niet binnendoor langs onze bekende kikkervennetjes, maar eerst gewoon langs het strand. Lekker met de wind vol in je bek en het geluid van de woeste golven naast je. Na een paar kilometer verdween langzaamaan al het volk en voelden wij ons Robinson Crusoe en Vrijdag op een eiland. Niemand meer te zien, af en toe kwamen er slechts wat paarden in galop voorbij en verdwenen weer snel in de verte. Onze inschatting dat we wel ergens een pad de duinen in zouden tegenkomen kwam vreemd genoeg niet uit en het strand leek zich oneindig voort te zetten. Vermoeidheid sloeg een beetje toe. Aan de overkant kwam Goeree steeds dichterbij. De GPS van Frank draaide vandaag op Blokker batterijen en die begaven het al zowat bij het aanzetten van het apparaat. Geen hulp daar dus. We moeten zeker 7 kilometer zo gelopen hebben voordat we door stom toeval door een duin op te klimmen in de verte wat bordjes zagen die leken te wijzen op een begaanbaar pad. Dat kwam gelukkig uit en gezien de tijd was het niet verkeerd dat we aan de terugtocht konden beginnen. Het pad was werkelijk zeer avontuurlijk en fraai. Langs aan beide zijden dicht begroeide zandpaden, over vlaktes met grazende runderen en dan weer langs nauwe slingerende mospaadjes. Helaas hier en daar ook een twee of driesprong zodat er steeds beslist moest worden zonder GPS hoe nu verder te gaan. Bijna waren we in een rondje gelopen en weer terug bij af maar gelukkig kreeg de GPS van Frank plots een tweede leven en wees ons de juiste weg uit de jungle. Inmiddels werd het ook al aardig donker en de zon begon weg te zakken achter de horizon. Op een duintopje spotte ik nog een koppeltje staartmezen vlak bij mij. Verder zijn we, behalve veel kwallen, weinig wildlife tegengekomen. Na een geschatte tocht van 15 km of meer (de GPS heeft een gat in de track) kwamen we eindelijk weer bij de auto aan. De zonsondergang was geweldig en zo’n soort wandeling doen we zeker nog een keertje. De duinen bij Oostvoorne en Rockanje zijn echt geweldig. Misschien een idee voor een Charlois Europoort schaakwandeling?

Updates

Ik loop een beetje achter met de weblog sinds de terugkeer uit Drenthe. Daarom even een korte recap. In Drenthe heb ik niet veel gereden, eigenlijk alleen een lange rit met Frank die een dagje op bezoek kwam. Ik had voor die gelegenheid een aantal interessante lokaties aan elkaar geknoopt tot een rit van ongeveer 75 km. Zo reden we langs het Boomkroonpad, waar we ook even op klommen, de houten fietsbrug over het Grolloerveen, kamp Westerbork en de radiotelescopen en uitkijkpunt Poolshoogte. Een prachtige rit, zeker voor Frank die voor het eerst in Drenthe reed. Ik verwijs daarom naar zijn verslag van de gebeurtenissen. Verder reed ik nog wat kilometers naar familie en naburige dorpjes voor boodschappen, totaal ongeveer 110 km die week, in errug lekker weer.

En meteen na de vakantie vorige week was het een druk weekend. Op zaterdag naar de eerste KNSB-ronde, waar we dit seizoen met twee teams in uitkomen. Erg leuke middag met spannende potjes en en passant 32 km weggetrapt (zie ook hier verslag van Frank). Op zondag namen Frank en ik eindelijk weer eens de Waterbus naar Alblasserdam voor een zeer fraai tochtje door de Alblasserwaard in schitterend najaarsweer. Het werd wel weer eens tijd om een van onze favoriete gebieden te bezoeken. Natuurlijk brachten we ook een bezoekje aan "onze" theetuin en van daar ging het naar beneden, naar Gorinchem, waar we het pontje namen naar slot Loevestein.

Na een korte verpozing aldaar reden we door naar Den Bosch langs prachtige waterlandschappen. Die rit eindigde op 92 km voor mij. Ook hier voor het gemak een verwijzing naar het verslag van Frank.

Tekening

Voor enige werkzaamheden moest ik vandaag naar 's-Gravenzande en aangezien er aardig weer was voorspeld had ik mij voorgenomen dat op de fiets te doen. Toen Piet van Dijk mij onlangs ook vroeg of ik voor hem het programma had waarmee Frank en ik pano's maken, combineerde ik de tocht van vandaag met een bezoekje aan Piet om het programma op zijn computer te installeren en wat uitleg te geven. Zo was ik dus plots twee keer in korte tijd op de koffie in dat grandioze appartement. Piet en ik spraken ook nog wat over de schaakfietstocht en toen schoot me te binnen dat ik tijdens het bezoekje aan hem met de groep vergeten was een foto te maken van zijn prachtige schilderij/tekening aan de muur van het Gemeenlandshuis, waar we met de groep de slotfoto namen. Dus deed ik dat alsnog. Misschien wel leuk om beide even te vergelijken. De tekening moet je echter zien om het echt te geloven, zo gedetailleerd is het gemaakt, echt prachtig. Hieronder de tekening en nogmaals de groepsfoto aan het slot van de schaaktocht (klik voor grotere versies).

De wind was pittig vandaag en hoewel volgens de berichten NO leek het eerder alsof ik hem op de heenweg tegen had en op de terugweg redelijk mee. De heenweg was echt beuken en ik miste ook nog het pontje bij Rozenburg (ik was vanaf mijn kant van de Maas gestart deze keer). Ietwat laat kwam ik dus bij Piet, en een klein uurtje later was ik alweer op weg naar 's-Gravenzande, via een fietspad dat Piet adviseerde. Inderdaad was dit de kortste weg en na slechts 5 km was ik op de plaats van bestemming. Terug ging ik langs Maasdijk in een rechte lijn naar Maassluis en bij het pontje nam ik een break en heb ik nog even Frank gebeld, die vandaag zijn fiets bij Cees heeft gebracht voor een beurt. Helaas voor hem bleek ook zijn velg gebroken en moet er een nieuw wiel in. Vrijdag pas klaar! Dat wordt dus SPN'en voor Frank als hij nog wil fietsen de komende dagen. Vandaag 65 km erbij. Vrijdag vertrek ik naar Drenthe voor een weekje en hopelijk ook weer wat fietsen daar!

Sterke bezetting 4e Schaakfietstocht!

“Schakers fietsen veel, de conditie moet op peil blijven voor de vaak urenlange partijen.”, staat er als motto bovenaan mijn weblog. Helaas denken teveel schakers hier nog anders over en komen ze nauwelijks in beweging en gaan na hun suffe kantoorbaantje ook nog eens uren achter het bord zitten stressen. De kans om die sleur te doorbreken en je ingesleten leventje eens een geheel andere draai te geven is bijvoorbeeld meedoen aan de jaarlijkse Charlois Europoort Schaakfietstocht! Zondag 6 september jl. werd alweer de 4e editie gereden en de bezetting was sterker dan ooit. Helaas moest wel een aantal vaste deelnemers van de afgelopen jaren om diverse redenen verstek laten gaan, jammer genoeg dus geen John van de Laar, Ben Boog en Gerrit Boer. En op het laatste nippertje waren er ook afmeldingen van Rick van Calmthout wegens ziekte en Filip Borst wegens werk. Maar desondanks ging het peloton met negen man van start! Dat belooft wat voor de 5e editie, de organisatoren dromen stilletjes al van een rit met 20 man/vrouw.

Nieuwkomers waren deze keer de schaakfietstochtgroentjes Arjen Kouwenhoven (met Roparun conditie), Martin van der Hidde (aka De Baksteen uit Maassluis, na een aantal pogingen nu eindelijk van de partij!), Lendert van den Ouden (de man met de meeste km’s op zak, had ooit als wielrenner semi-professionele ambities) en Herman van Malde (die een superconditie bleek te hebben!). Deze mannen werden bijgestaan door Hans van Calmthout (derde tocht), Adri Jumelet (tweede tocht), Carel Vredenborg (tweede tocht) en de twee organisatoren, die uiteraard alle tochten hebben meegereden, Frank Hendriksma en Peter Kemner.

Om even voor tien uur kwam het groepje op gang vanuit startpunt Maassluis, iedereen was keurig op tijd. Het eerste stuk zou ongeveer 12 km tegen de wind in gaan, daarna zou de wind een mindere rol gaan spelen was de verwachting. Gelukkig bleef het de hele dag droog, en kort na de middag brak zelfs de zon nog uitbundig door. Het eerste stuk leidde ons langs de Waterweg naar Hoek van Holland, alwaar we op de koffie waren uitgenodigd door Piet van Dijk en zijn vrouw Janny. Piet kon helaas niet meefietsen, maar gaat zeker een keertje mee. Al tijdens de eerste kilometers was de bezemwagen een paar keer nodig om de enige roker in het gezelschap, Adri, weer bij het peloton te krijgen. Tegen de wind in viel het zwaar tegen voor Adri, die naast het reutelend naar adem happen ook nog voluit probeerde te praten over zijn bepaald niet malse belevenissen op het schaakbord. Adri had voor de zekerheid tegen alle adviezen in ook geen eten en drinken meegenomen dus een zwaar hyperventilerende, uitgedroogde schaker met hongerklop kwam uiteindelijk met het schuim om de mond bij de familie van Dijk aan. Het vergde enige tijd om Adri weer te fatsoeneren voordat we naar binnen stapten.

Het eerste stukje ging dus wat moeizaam, maar was wel prachtig fietsen, zeker voor diegenen die hier nog niet eerder hadden gereden. Onderweg werd voor het uitzicht bij de Maeslantkering een behoorlijk steile pukkel beklommen door Martin, Lendert en Herman. De rest wilde de conditie niet al zo vroeg testen en reed er keurig omheen. Even voor elf uur werd er naar Piet van Dijk getelefoneerd, zodat de koffie mooi op tijd klaar zou staan. En niet veel later rolde het peloton de boulevard bij Hoek van Holland op. Piet woont er recht tegenover, in een meer dan fraai appartement met een fantastisch uitzicht over de Waterweg. We werden hartelijk onthaald door Piet en Janny en al direct stond Piet’s zeer ruime balkon (je kunt er met gemak een toernooitje organiseren) vol met schakers met opengevallen mond. Zo’n mooie view op de wereldhaven hadden ze nog nooit gezien. Piet is hier dan ook speciaal komen wonen vanwege zijn hobby (en voormalig werk): alles wat te maken heeft met Nederlandse Koopvaardijschepen. Piet liet op indrukwekkende wijze zien wat de hobby allemaal met zich meebrengt, mappen vol info, foto’s en bijzondere sites, waarvan deze wel de fraaiste was: http://www.marinetraffic.com een live view van alle schepen die momenteel in het water liggen. Zoom eens in op Hoek van Holland en je kunt de schepen letterlijk de Waterweg op zien komen en naar de stad zien varen (klik op een schip voor meer info). Het enorme toeval wilde ook dat net toen wij bij Piet waren er een van de grootste cruiseschepen van de wereld klaar lag om voorbij te komen stomen. Opwinding maakte zich direct meester van de schakers en met name de fotografen onder hen. Op het balkon werd een prachtig schaakspel klaargezet door Piet, een spel met een heel bijzonder verhaal er aan vast, maar dat gaat Piet in de komende Triomfator voor ons vertellen! Er werd wat geanalyseerd en geschaakt en ondertussen kwam de Grand Princess steeds dichterbij en uiteindelijk leverde dit unieke plaatjes op! De schakers verdrongen zich om de mooiste foto te maken.

Na de heerlijke koffie met koek was de koek nog niet op, want Adri ging ons “even” zijn partij uitleggen tegen Coen van Baren. Gelukkig blijft in deze Youtube wereld niets verborgen en zo staat alles mooi op digitale tape. Uiteindelijk werd het na anderhalf uur (!) toch eens tijd de tocht voort te zetten. Met de jassen aan bewonderden we nog even een lijst met daarin een mooie foto van het Gemeenlandshuis in Maassluis. Alleen bleek het geen foto te zijn maar een werkelijk prachtige potloodtekening van een vriend en voormalig buurman van Piet, die constructietekenaar is. Verbluffend gedaan en ter plekke werd besloten om bij terugkeer in Maassluis dit gebouw even te bekijken, waarover later meer.

Tegen half een werden we uitgezwaaid door Piet en Janny en na een kort bezoekje aan “strandslag veldslag” werd met de wind mee de lange weg door de duinen ingeslagen, die ons uiteindelijk na een heerlijk ritje bij Kijkduin bracht. Hier volgde direct het volgende hoogtepunt (letterlijk). Besloten werd een zgn. puinduin te beklimmen met bovenop een beroemd kunstwerk van James Turrell, “Hemels Gewelf”. Hier kun je een Zen-achtige ervaring opdoen en de hemelkoepel op een bijzondere manier bekijken door plaats te nemen op een schuin aflopend soort marmeren altaar, waarbij het bloed naar het hoofd stroomt. De aanblik van hoe de hemel de vorm van een gewelf kan aannemen kan een verlichtende ervaring teweeg brengen. De schakers die zo’n verlichting het hardst nodig hebben lieten de kans niet liggen en bestegen het altaar. Adri voorop. De ervaring was echter zo overweldigend dat Adri even niet meer overeind kon komen en enige tijd nodig had om het bloed ook weer naar beneden te laten stromen. Er werden vele foto’s gemaakt van deze plek met geweldig uitzicht, zie voor een impressie de diashow (onderaan dit artikel). Helaas moest na dit bezoekje de Baksteen ons verlaten, hij kreeg die middag nog visite. Er werd hartelijk afscheid genomen en de volgende keer rijdt hij de hele rit zeker mee!

En toen werd het tijd voor een echte break en aan de boulevard van Kijkduin, met uitzicht op zee, werden de knorrende magen (vooral die van Adri) gevuld met vette snacks en cola. Je fietst het er toch wel weer af moet je maar denken. Ook hier werden nog even wat partijen geanalyseerd met bord en stukken in het zand, hetgeen opvallend weinig bekijks trok van de andere kustgangers. Waarschijnlijk leek het de dagjesmensen veiliger hier met een grote boog omheen te lopen. Slechts een enkele hond snuffelde even aan de stukken, maar nam niet eens de moeite zijn poot op te lichten. Kijkduin was tevens het keerpunt van de tocht. Nu ging het weer op Maassluis aan, maar wel met een fraaie omweg natuurlijk. Ging de heenweg langs het water en door de duinen, de terugweg ging door Hollandse polders met veel groen, sloten en vaarten en koeien. Via de bekende knooppunten werd de volgende target getraceerd, een van de leukste en kleinste dorpjes van Nederland, ‘t Woudt. De rit er naar toe kende fraaie paden en ook bijzondere momenten natuurlijk, zeker als je Adri in de gelederen hebt. Nadat de kopgroep al weer enige tijd geen oogcontact meer had gehad met achterblijvers Hans, Herman en Adri, werd besloten om even te wachten. Dat duurde toch vrij lang en enige ongerustheid trad op, zouden ze een verkeerde afslag hebben genomen? Toen ging de mobiel van Peter. Hans van Calmthout aan de lijn schreeuwde: “Neutralisatie!” (Mart Smeets-taal voor het stilleggen van de koers). Het bleek dat Adri was uitgeweken voor een of ander verkeersobstakel en daarbij flink in de remmen was gegaan, zodanig hard zelfs dat hij daardoor van zijn zadel was gegleden, en met zijn edele delen hardhandig in contact was gekomen gekomen met de stang, waarna een korte black-out zijn intrede had gedaan. En waarschijnlijk deed het nog flink pijn ook. Na enige tijd kwam het groepje weer bij  en Adri zag er bepaald niet fris uit inderdaad. Gelukkig naderde onze volgende stop, en enige tijd later zaten we in het schilderachtige dorpje ‘t Woudt aan de koffie met “Woudtse Plak”, de lokale specialiteit van koffiehuis De Hooiberg. Carel ging echter liever voor een boterham met pindakaas om weer op krachten te komen. In het ludieke dorpje bleven we een tijdje gezellig keuvelen en bezochten ook nog het laatgotisch kerkje.

Tegen vier uur brak de laatste etappe aan.  Vanuit ‘t Woudt reden we door mooie weilanden naar Schipluiden. Dwars door Schipluiden en over de trambrug ging het vervolgens langs de Gaag richting Maassluis. We sloegen af en namen de Kwakelweg en kwamen uit bij de fraaie Vlietlanden. We wilden hier nog een laatste drinkstop nemen, maar plots kwam het pontje de Kwakel er aan en besloten werd om een klein tochtje over het water ook niet af te slaan en het pontje bracht ons naar de overkant, waar we langs Kootkar’s favoriete visplek de Foppenplas reden en in een rechte lijn uiteindelijk tegen half zes met 61 km op de teller weer in Maassluis arriveerden. Daar liet Arjen ons nog het Gemeenlandshuis “in het echt” zien en een laatste groepsfoto zette het puntje op de i. Een fantastische tocht, de meest geslaagde tot nu toe, daar waren Frank en ik het snel over eens. Voor de vijfde tocht volgend jaar  bedenken we ongetwijfeld weer iets heel speciaals. Dank aan iedereen voor de deelname, aan Piet en Janny voor de gastvrijheid en tot de volgende keer! Onderstaand nog enkele links en de track van vandaag met de gereden rit (klik voor grotere versie).

Lees een verslagje van de Baksteen met foto’s.

Lees het verslag van Hans van Calmthout met foto’s.

Bekijk een diashow van deze dag!

Suske en Wiske en de aftakeling van de Adelaar

Morgen staat de alweer 4e Charlois Europoort Schaakfietstocht voor de deur en met 11 deelnemers gaat dat een aardig succes worden lijkt het! Eigenlijk zou ik hier echter eerst nog een stukje moeten schrijven over de rit van vorige week zondag naar de Kalmthoutse Heide, onze eerste rit over de grens. Het liefst echter vergeet ik die rit zo spoedig mogelijk weer en wacht op een herkansing. Ondanks het fraaie begin vanuit Roosendaal en de rit over de grens en langs de prachtige heide, liep het halverwege al niet zo lekker meer en tegen het eind zat ik na een haastige escape naar Bergen op Zoom CS, als een dood vogeltje op het perron. De rit terug naar Schiedam CS was een hel en leek een eeuwigheid te duren. Ik kon mij echter toch inhouden en hoefde pas thuis over de pot te hangen…  Gelukkig kan ik verder volstaan met het verwijzen naar het verslag van Frank. We nemen nog wel eens wraak. Wel tikte het 71 km aan bij het totaal. Dat dan weer wel.

Oud-Hollandse taferelen

Prachtige oud-Hollandse taferelen op de Gooische Heide afgelopen zondag en dat vraagt natuurlijk om een oud-Hollandse benadering van de foto's. Onderstaande foto werd (zwaar) bewerkt met Photoshop


tot dit schilderij-achtige resultaat:

Zie een grote versie op mijn Flickr-pagina. Overigens grotendeels handwerk, geen kant- en klare plugins of zo die dit effect veroorzaken. De compositie leende zich er uitstekend voor, wel een grappig effect.

Nu wel de Pyramide op!

Afgelopen zondag had ik de eer de rit te mogen plannen en al langere tijd wilde ik terug naar de Heuvelrug. Vorig jaar augustus waren we daar ook en eindigden toen via de Alblasserwaard bij de Pyramide van Austerlitz. Die bleek toen net dicht aan het eind van de middag en we dropen af naar Amersfoort. Die Heuvelrug beviel toen wel. Pittig klimwerk door mooie bossen en spectaculaire afdalingen. Deze keer dus een herkansing. Ik plande een rit van Rhenen naar Hilversum, kris-kras over de Heuvelrug en bij Hilversum ook nog eens dwars door de prachtige Gooische Heide. Onderweg natuurlijk ook nog de Amerongse Berg, geinspireerd door de recente belevenissen van de Baksteen.

Aan de hand van de GPS-track die Frank van mij had gekregen en een kaart met het knooppuntenschema gingen we van start om elf uur in Rhenen. Prachtig weer en natuurlijk stond de wind ZO, zodat we die veelal mee zouden hebben. Al snel bleek dat in Utrecht de knooppuntborden ooit zijn opgehangen door een stel dronken plantsoenwerkers. Als ze al niet verscholen waren achter andere borden dan ontbraken ze in zijn geheel juist bij tweesprongen en de nummering was allesbehalve opvolgend. Alle nummers op mijn lijstje bleken te bestaan, maar de route als geheel niet. Achteraf de track bekijkend valt het me nog mee en zijn we toch grotendeels gereden zoals gepland. Slechts een stompzinnige onnodige  lus van een paar kilometer ontsiert de track.

De rit was geweldig moet ik zeggen. We reden al snel tegen de Amerongse Berg op, na er aanvankelijk wat omheen gedraald te hebben. Een paar oud-schiedammers (bleek) die in de tuin aan het werk waren wezen ons de juiste oprit. De klim viel reuze mee, waarschijnlijk namen wij de berg aan de goede kant want de afdaling was schrikwekkend steil en lang! Als we die kant hadden moeten klimmen…. het was wel een fantastisch gevoel, met als topsnelheid zo’n 50 km per uur. Daarna reden we door fraaie gebieden en de knoopunten brachten ons (met enig kunst en vliegwerk) tot aan Austerlitz waar we spontaan besloten om wraak te nemen voor de vorige keer en de pyramide te beklimmen. De hele rit (die op papier overigens maar 90 km was) hebben we het kalm aan gedaan, lekker door de bossen in de schaduw gereden en veel rustpauzes ingelast. De pyramide was een pittig klimmetje, bijna zwaarder dan de Amerongse Berg. Uitzicht was geweldig. Eindelijk terug aan de top na bijna 45 jaar!

Na de pyramide vonden we wat shortcuts tussen de knooppunten en volgden ook de “rondje Heuvelrug” borden. De bossen bleven prachtig en aan het eind van de middag kwam het voorspelde hoogtepunt, de Gooische Heide boven Hilversum. Nog nooit zo’n grote heide gezien, en we reden niet eens door het grootste gedeelte ervan. Eerst aan de rand van de heide een sapje met uitzicht op de heide in bloei in de avondschemer en daarna op ons gemak er doorheen gefietst en vele foto’s genomen. Een grote kudde hooglanders doorwaad en op het laatst stond er plots ook nog een hertje voor onze neus, die weliswaar snel de benen nam maar we konden hem wel nog in de verte fotograferen en filmen. Geweldige rit weer en als we de diverse hoogtepunten goed aan elkaar gelast krijgen wordt het een terugkerend ritje, zeker weten! Uiteindelijk waren we om half tien weer op Rotterdam CS en eindigde de rit voor mij met een totaal van 108 km.

Lees ook het verslag van Frank met de routekaart.

Zie ook de foto’s van Frank.

We hebben hem!

Sprokkelen volgens het Baksteen principe is toch wel lekker voor de kilometerstand. Nog geen recreatieve rit deze week (morgen de Heuvelrug!), maar toch kon ik een dikke 107 km toevoegen aan het totaal. Een ritje naar Koot op maandag, tweemaal een rit naar het sorteercentrum en vandaag een ritje naar hotel Atlas in Spijkenisse waar ons RSB bekerteam speelde om de Zuid-Holland Beker tegen een ploeg uit de HSB, de LeiSB en bekerwinnaar Krimpen.

Toen ik daar half uitgeslapen na de nachtdienst om half drie binnenkwam bleek dat we ‘s morgens de halve finale hadden gewonnen en nu dus in de finale zaten tegen Botwinnik! Een fraaie binnenkomer, die nog verder werd opgeleukt doordat in het tegenoverliggende zaaltje van het zweethok waar de schakers zaten een of andere vergadering bezig was met bijna louter jonge mooie dames, die bovendien wel erg zomers gekleed erbij zaten. Even later stroomde dat zaaltje leeg voor een pauze en toen bleek dat het om Russische dames ging en de zomerse kleding bleek bij nader inzien kledij die je wel eens in Amsterdam ziet op de wallen. Ik gooide tegenover Gijsbert en Arjen maar meteen mijn eerste gedachte eruit: dit was een meeting van Russische escortdames, die wegwijs werden gemaakt op het Hollandse werkterrein! Gijsbert lachte en reageerde zo snel beamend dat het duidelijk was dat die gedachte ook bij hem al eerder door het hoofd geflitst moest zijn. Het hotel leent zich eigenlijk ook wel voor zo’n soort meeting. Een beetje een louche sfeertje, muren die bezaaid zijn met Bob Ross-achtige natuurtaferelen en uitbaters die er niet bepaald vrolijk en Hollands uit zagen. De hele middag door bleven we ons afvragen wat er nu precies in dat zaaltje gaande was. Arjen dacht op een gegeven moment op handige manier erachter te kunnen komen. Toen tegen het eind van de middag Ruud Kok de lobby binnenstapte en vroeg waar de schakers zaten wees Arjen hem de juiste weg, maar zei dat hij de rechterdeur moest nemen (het Russische dameshok). Arme Ruud, in gedachten zag ik hem al helemaal verfomfaaid en zonder stropdas weer uit dat zaaltje strompelen. Helaas trapte Ruud er niet in, we kwamen dus geen steek verder.

De finale was minder spannend dan verwacht eigenlijk. Lendert won vrij snel een stuk dat door zijn tegenstander middels een “Jumeletje” werd weggegeven. Gijsbert werd opgeknoopt door het supertalent Roger Meng. Maar daarna was het weer aan ons. Arjen speelde de leukste partij, moet ergens gewonnen hebben gestaan (zelfs Rybka is er nog niet helemaal uit) maar wist de krankzinnige stelling toch in ieder geval remise te houden. Daarna was het Gertjan Pellikaan die het beslissende punt binnenbracht. Vrij regelmatig kwam hij een pion voor, sloeg remise af en won vrij snel doordat zijn tegenstander ook al de Jumeletbibbers kreeg en een toren weggaf. Vreemde partijen, en ik hoorde dat de halve finale ‘s ochtends nog veel erger geweest was. Die werd met 3-1 gewonnen van het sterke AAS. Maar goed dat is nu eenmaal bekerschaak en deze keer trokken wij aan het langste eind! Voor alle info zie de RSB-site.

Buiten werd tussen de Russinnen op een bruggetje nog de teamfoto gemaakt met beker, de zoveelste van dit seizoen! Daarna in het lekkere zonnetje rustig naar huis getrapt met in het achterhoofd ook nog het goede nieuws dat Cor de Wit eerder deze dag had langsgebracht: Jaap Staal komt weer interne en externe spelen bij ons!!

Landtongen en een ijsje bij de Hoek

Zaterdag verraste Frank mij volkomen door een waanzinnige solotocht Schiedam-Den Helder weg te stampen in recordtijd. Toen ik na de nachtdienst uit mijn werk kwam zaterdagochtend en langs Frank’s huis fietste om half acht vroeg ik me nog af wat Frank die dag van plan zou zijn gezien het fraaie weer dat verwacht werd. Ik wist natuurlijk niet dat Frank toen al een dikke twee uur onderweg was en toen ik zijn huis passeerde al ter hoogte van Katwijk zat! Mooie prestatie van hem, lees zijn verslag voor de sappigheden. Nog even wat meer trainen en hij rijdt volgende keer meteen door via de afsluitdijk naar Denemarken :-)

Vandaag wilden we eigenlijk inderdaad over de grens gaan en een bezoekje brengen aan Brasschaat, alwaar een aantal clubgenoten een toernooi aan het spelen zijn, Michel de Wit in de meestergroep en een aantal anderen in het open toernooi. We zouden de trein nemen naar Roosendaal en dan over de Kalmthoutse (!) Heide naar Brasschaat rijden en terug via Breda. Helaas echter waren er weer eens werkzaamheden aan het spoor, zodat er tussen Zwijndrecht en Roosendaal alleen pendelbussen reden waar de fiets niet in mocht. Dat ging dus mooi niet door. Misschien ga ik op eigen houtje van de week wel een keer. Tweede plan was met de Waterbus naar de Alblasserwaard en door richting Utrecht. Ook daar zagen we maar vanaf omdat door de verwachte drukte rond de Bavaria City Race er een negatief reisadvies werd gegeven op de site van de Waterbus.

Bleef over plan 3, improviseren. Een ritje in de buurt. Eerst werd de Hoeksche Waard geopperd, maar Frank had vanwege zijn inspanning van gisteren geen zin in een al te grote rit eigenlijk en dus werd het de landtong langs de Brielse Maas richting Oostvoorne. Met meteen al de fikse wind tegen reden we die landtong op en Frank had al snel zin weer te kappen. Nog 30 km op deze manier ploeteren zag hij niet zitten. Dus halverwege lieten we deze landtong achter ons en koersten richting Rozenburg en daar kwam de volgende improvisatie: we nemen de landtong van Rozenburg en daar aan het eind het pontje naar de Hoek. Een fijn plan. Ook hier wel even ploeteren tegen de wind in maar de paden zijn erg mooi geworden en ongemerkt reden we zelfs nog een aardig tempo. Niet hard genoeg om het pontje te halen echter, en dus maar door naar de heuvel op het eind en daar een patatje en kroket en colaatje gescoord en lekker staren over de waterweg zoals honderden mensen daar doen iedere dag. Het was er lekker druk en dat tentje deed goede zaken. Een uurtje later dus het volgende pontje genomen en het werd een heerlijk tochtje over het water. Eerst mee naar de Maasvlakte en toen het hele stuk terug naar de Hoek, alles bij elkaar een minuutje of 35 scheuren. In de haven is altijd weer wat anders gaande en dat blijft boeien.

Bij de Hoek konden we de verleiding weerstaan om meteen met de wind mee naar huis te knallen en we reden eerst een stuk terug naar de boulevard om daar een ijsje te nemen op ons bekende mussenplekje. Geen mus te zien echter, alleen een hongerige kraai. Tegen vier uur begon de terugtocht en daar werden eindelijk de lekkere snelheden geklokt. Heerlijk in de inmiddels goed doorgebroken zon langs de waterweg, wat wil je nog meer. Wel hier en daar even de stinkende bbqwolken ontwijken natuurlijk. In no time zaten we in Vlaardingen en bij Vijfsluizen namen we tegen half zes afscheid. Voor mij werd het 64,5 km.

Lees ook het verslag van Frank met de routekaart.

De grootste cirkel ooit

In het boekje “Wat fietst daar” geeft Bob den Uyl voor de echte toerfietser tips en zelfs een dagindeling. De zelf bij elkaar gekochte lunch (harde broodjes en landwijn) dient op een zorgvuldig uitgekozen plek in de natuur verorberd te worden, gevolgd door een siesta. Aan het eind van de dag vooral geen notities maken over tijden en afstanden en mooie gedachten (over de gereden rit). “Dit is belachelijk. De dag moet zijn als een prettige droom die je je niet meer herinnert, maar die je hult in een waas van onbegrepen geluk.”

De rit van gisteren zit inderdaad nog steeds als een prettige droom en een waas van onbegrepen geluk in mijn hoofd. Maar ik heb nu eenmaal een weblog… Toch dan ook maar de notities, de tijden en de afstand. Sorry Bob, maar het was een te fantastische rit! Alleen al de afstand is het vermelden waard, want wat ik nooit gedacht had is dan toch plots gebeurd, de rit naar Den Helder uit 2007 over een afstand van 174 km is geklopt!! Gisteren werden er 176,52 km’s weggestampt! En niet alleen in dat opzicht is de rit een verbetering van Den Helder, er werd gisteren maar liefst eerst 80 km tegen de noorderwind opgebokst! De rit naar Den Helder was indertijd immers een Bob-den-Uyl-rit, met het hele traject een flinke wind mee.

We reden een “rondje Markerwaard” dat Frank ooit had bedacht en het werd uiteindelijk ons grootste rondje ooit! (zie de track hieronder) eerst zouden we in Almere starten en proberen te eindigen in Purmerend, geschat op zo’n 134 km in totaal. Het liep (zoals zo vaak) heel anders… Ik stelde voor om gezien de windrichting te kiezen voor een start in Amsterdam-Sloterdijk, eenvoudig en zonder overstap bereikbaar vanaf Schiedam CS. Een kortere tijd in de trein ook, zodat vroeg gestart kon worden en bovendien zouden we op de dijk over het IJsselmeer dan de wind mee hebben. In Almere konden we dan weer de trein in of zelfs al in Lelystad als we tegen die tijd te moe zouden zijn.

Om kwart voor negen stonden we voor station Sloterdijk en konden we van start. Dat liep aanvankelijk niet helemaal perfect en we dwaalden wat naar het noordwesten i.p.v. naar de rand van het Markermeer. Met enig kunst- en vliegwerk en ouderwets kaartlezen konden we de boel herstellen om dan toch eindelijk in Schardam het Markermeer te aanschouwen. Vanaf dat moment begon de droomrit onwerkelijke proporties aan te nemen. Over de slingerende dijken naar Hoorn en daarna door naar Enkhuizen reed het fantastisch lekker, ondanks de wind. De gedachten gingen terug naar de Waalrit eerder dit jaar waar het ook zo lekker reed. In Enkhuizen namen we de langste break van de dag. Een prachtig VOC-stadje met heel oude vissershuisjes, fraaie oude zeilboten in de haven en een (toeristen)drukte van belang. Lang gezeten, gewandeld rond het bekendste gebouw van Enkhuizen de Drommedaris en veel foto’s gemaakt en een (gepland) bezoekje aan het Flessenscheepjesmuseum gebracht (Het herbergt 's werelds grootste collectie flessenscheepjes) en daar een fles met scheepje gekocht!

Daarna begon de tocht over de lange Houtribdijk die het Markermeer scheidt van het noordelijk IJsselmeer. Deze is zo’n 28 km lang! Andere mensen zouden al opkijken tegen een fietsrit van 28 km, wij pakken een dijk van 28 km gewoon "even" tussendoor!


Hier dus redelijk de wind mee en het reed inderdaad prima! Een fraai gezicht aan beide kanten zulke imposante lappen water. Ongeveer halverwege een eet en drinkstop bij restaurant “Checkpoint Charlie”, met mooi uitzicht over het IJsselmeer. Inmiddels liep het al tegen vijf uur. Met een lekker gangetje reden we de dijk verder af en Lelystad binnen en meteen ook Bataviastad waar het grote VOC-schip “De Batavia” ons aanstaarde en hier werden natuurlijk foto’s gemaakt. Toen was het decision time. Gaan we door of niet. Natuurlijk wil je als je zo ver bent gekomen de Oostvaardersplassen niet missen en de afstand Lelystad-Almere is niet zo gek groot en dus gingen we door! Geen slechte beslissing achteraf want een werkelijk prachtige belevenis zijn die Oostvaardersplassen! Hier namen we ook halverwege een broodjesbreak en keken zwijgend uit over deze oernatuur, de stilte was indrukwekkend. Hier en ook al eerder onderweg zagen we ook weer de nodige roofvogels. We volgden er zelf eentje die steeds in een boom ging zitten maar zodra we stopten hopte hij of zij een boom verder. Eerder, vlak voor Hoorn, zagen we een (jonge?) buizerd(?) lange tijd boven een angstig konijntje heen en weer vliegen. Het konijntje maakte zich steeds even onzichtbaar in het gras zodat de vogel niet durfde duiken, of misschien vond hij de prooi eigenlijk best wel een beetje groot. Dit spel duurde enige tijd (zie foto onder) en we hadden prachtig zicht er op. Uiteindelijk gaf hij het toch maar op en vloog weg.

Bij Almere aangekomen bleek het alweer decision time! Bij een mobiel snackbarretje namen we een ijsje en sloegen wat drank in en toen kwam het hoge woord er uit: we gaan gewoon door en naar Amsterdam terug! De cirkel is dan mooi rond en de dag compleet. We wisten dat het niet eenvoudig zou gaan worden met reeds 147 km in de benen! Het zou zelfs een record gaan worden voor beiden als we het zouden halen. Vol goede moed gingen we op pad terwijl de zon al langzaam begon weg te kruipen achter de einder. We reden niet meer zo hard ondanks de wind mee om de krachten zoveel mogelijk te sparen. Over de brug ging het Flevoland uit en naar Muiden, langs het Muiderslot, langs de A1 richting Diemen en zo Amsterdam in. Langs het Oosterpark en Artis en toen na enige omzwervingen maar de weg gevraagd en zo kwamen we om precies half tien, na bijna 10 uur(!) zuivere fietstijd, aan op Amsterdam CS. Met de trein van 21:40 kwamen we om kwart voor elf aan in Schiedam CS, en even na elf uur was ik weer thuis (met de metro natuurlijk). De langste dag ooit met de langste rit ooit en de mooiste rit ooit misschien wel. In ieder geval weer een grote kandidaat voor het rijtje jaarlijkse klassiekers dat alsmaar groeit…

Lees ook het verslag van Frank.

Zeeuwse landschappen

Nog wat foto’s van de tocht langs de fraaie Zeeuwse en Zuid-Hollandse kust. Klik foto's voor grotere versie.

Heerlijk en relaxed door Zeeland

De jaarlijkse Zeeuwse Klassieker van de Giant uit Schiedam en de Adelaar uit Pernis zit er weer op! Na 149 kilometertjes konden de beentjes omhoog op de bank en stroomde de vermoeidheid weg. Alhoewel, deze keer kwamen we beiden behoorlijk fris aan de finish. Voor de derde keer alweer werd Vlissingen-Schiedam afgelegd. Na wekenlang nauwelijks een ritje en de laatste 100+ in mei kwam het er nu dan toch eindelijk van. Met de vroege trein van half acht ging het richting Vlissingen, waar we even na negen uur aankwamen. Er stapten nog twee fietsers uit de verder praktisch lege trein. Als grapje maakte ik tegen Frank: “Als die mensen eens wisten dat wij vandaag helemaal naar Schiedam terug gaan fietsen zouden ze ons voor gek verklaren”. Niet beseffend dat deze twee fietsers nu net even verder gingen, namelijk naar Den Haag!! Nog meer bijzonder: de fietsers bleken Daniel van Loenen (HZP Schiedam) en vriendin! Wat een toeval!We maakten uiteraard even een praatje en het bleek dat zij meer voor de rechte lijn zouden gaan, via Middelburg en dwars over de eilanden naar de Maasvlakte en met het pontje over en naar Den Haag. Ze hoopten om vijf uur al weer thuis te zijn. Een iets kortere tocht dan Frank en ik gepland hadden, wij kiezen namelijk standaard voor de Zeeuwse kusten en plakken altijd zoveel mogelijk langs de buitenste randjes van de eilanden. De fiets van Daniel zag er echter uit alsof hij al veertig jaar ergens in de Schiedamse gorzen in weer en wind had gestaan, dus Frank en ik hadden daar een zwaar hoofd in. Zo’n fiets die niemand echt wil jatten. We horen het nog wel of hij het gehaald heeft…

We namen afscheid en Frank en ik reden naar de boulevard. Na wat foto’s bij zeeheld Michiel en een tent verlaten te hebben die pas om tien uur koffie wilde gaan schenken (hoezo recessie?), vonden we midden op de boulevard wel een gelegenheid. Na de koffie met appeltaart en zeer taaie tompous gingen we dan toch maar aan de slag. Om even na tien uur verlieten we Vlissingen. Het begon direct met problemen want door diverse werkzaamheden aan dijkverzwaringen bleken fietspaden geblokkeerd. We werden bosjes in gedirigeerd en dat werd zelfs nog even lopen door modder en dicht gebladerte. Na wat rondvragen bij bosjoggers kwamen we dan toch op de juiste weg naar Dishoek. Al snel herkenden we de paden weer en de prachtige hoge duinen. Via Groot-Valkenisse en Zoutelande kwamen we bij Westkapelle, de ronding van Walcheren met de fraaie Zeedijk. Onderweg uiteraard een stop voor drinken en een broodje, zoals we de hele dag door regelmatig hebben gedaan. De rit verliep eigenlijk meer dan voorspoedig en we reden exact de route van vorig jaar, maar dan andersom. Nu konden we ook wat meer van Walcheren genieten omdat we nu nog fris waren. Via Oranjezon ging het richting Vrouwenpolder en zo waren we al vrij vroeg bij het Veerse Meer. Ook hier een lekkere stop op de dijk en daarna de Deltawerken op naar werkeiland Neeltje Jans. Hier weer een rondje over een van de dijken. De wind was werkelijk geweldig vandaag en dat scheelde heel wat krachten. Wat een mooie plek is dat werkeiland toch.

Op Schouwen-Duiveland moesten we natuurlijk richting de “Zeeuwse Mont Ventoux”, nabij de Duinhoeveweg. Een geweldige klim die we nu van de andere kant namen. Dat bleek nog erger want eerst krijg je wat kleine colletjes en dan pas de grote pukkel. De laatste meters werd het dus lopen zo steil was het. Boven wel weer mooie foto’s gemaakt en lang genoten van wat misschien wel het mooiste strand ook is van heel Zeeland (zie foto onder). Honderden strandgangers waren het met ons eens. Het was behoorlijk druk en de voertaal was Duits deze dag.

Vakkundig reden we om Renesse heen (daar wil je niet komen deze tijd van het jaar) en voor we het wisten zaten we rond half vier al op de Brouwersdam! Hier was een massa mensen op de been niet normaal. Allemaal met auto natuurlijk en vaak ook met camper. De bbq-walmen sloegen op je keel, en soms leek het wel of er dode zeemeeuwen op lagen te sudderen. Walgelijk. Hutje bij mutje allemaal naast je camper zitten en staren over het water, geweldige manier om de dag door te brengen natuurlijk. Hoe slecht het allemaal was bleek toen Frank en ik  stopten bij een snacktent. De patat van Frank zag er glimmend van het vet en zeer geel uit. een lading zout er op die fel glinsterde in de zon. Enige tijd na deze stop kreeg hij dan ook zwaar last en moest even bij een strand WC nabij Ouddorp tot zichzelf komen. Inmiddels zaten we dus ook alweer in Zuid-Holland.

De kust van Goeree is trouwens prachtig opgeknapt met mooi ontworpen zitjes overal. Frank was gelukkig weer snel hersteld en zo konden we de laatste fase aanvangen van de tocht, bijna op de auto-piloot, over de Haringvliet, via Hellevoetsluis naar de zeedijk en naar huis. Onderweg deze dag trouwens een aantal fraaie spots. Een fikse rat die ergens bij Renesse in de buurt van camping naar camping rende over het fietspad. Bij de gorzen bij Hellevoet een klein hertje! En even later tot tweemaal toe een torenvalkje. En natuurlijk weer een stuk of tien lepelaars daar.

Het was een uitzonderlijke smooth ride deze keer, mede geholpen natuurlijk door de track van vorig jaar (zie route hieronder) die Frank in de GPS had geladen. En zo is juli toch nog mooi geworden!

Lees ook het verslag van Frank

Uitwaaien

Geen verhaal over fietsen, er wordt simpelweg niet gefietst momenteel. Zelfs de ritjes naar het werk hebben te lijden onder het weer. Afgelopen zaterdagochtend op weg naar huis moest ik zeiknat met de fiets de metro in vluchten. Het maandtotaal staat nog niet eens op 100 km! Toch lig ik nog wel steeds voor op het schema van vorig jaar dankzij de mooie voorjaarsritten. Gisteren reden Frank en ik met de auto even langs het schaaktoernooi in Leiden, alwaar de Charlois Europoort jeugd met name zonder genade toesloeg. Het beleid van de club begint steeds meer zijn vruchten af te werpen, de meeste andere clubs in de regio lopen achter de feiten aan en blijven halsstarrig voor de status quo gaan, zullen vergrijzen en snel doodgaan door gebrek aan leden. Dom en onnodig.
Na het bezoekje nog even naar het strand in Katwijk om lekker uit te waaien. De wind was krachtig en het weer verrassend fraai aan de kust. Fietsers zoefden met de wind mee met enorme snelheid langs ons heen en we baalden dat we eigenlijk op zo'n dag niet zelf richting Den Helder reden. Dan maar genieten van de vele kitesurfers, gewaagd en spectaculair. Daarna nog een Italiaans ijsje dat al gesmolten aangeleverd werd en maar weer terug naar home en wachten op beter fietsweer...

Ongekende spots

Maandag reden Frank en ik weer eens een lekker lang tochtje en wel het rondje waarvan ik al voorspelde dat het een vast rondje zal gaan worden, namelijk dezelfde rit als op Hemelvaartdag. Eerst dus naar Hoek van Holland (deze keer wel direct langs de waterweg en niet via de Broekpolder) en dan met de Fast Ferry naar de Maasvlakte en vervolgens helemaal langs de kust van Voorne Putten via Oostvoorne, Rockanje, Hellevoetsluis, Bernisse en Spijkenisse weer terug naar huis. Dat rondje komt op 90+ en het mooie is eigenlijk dat je vanaf de waterweg bij Vlaardingen tot aan de Bernisse bij Spijkenisse geen moment op slechte stukken terecht komt, geen snelwegen of bebouwde kommen waar je doorheen moet ploeteren. Bovendien is zeker 50 km ervan pure natuur en waterlandschappen. En tenslotte zijn ook de fietspaden perfect.

Het vreemde van deze dag was dat pas tegen half drie de zon echt goed doorbrak. Tot die tijd (we vertrokken om elf uur) hadden we grijzige bewolking en mist. Wel was de temperatuur aangenaam en reden we gewoon in T-shirt. Tot aan de Hoek ging het met een lekker windje tegen op het gemak. Bij de Hoek was het zeer rustig (leve de maandag!) en omdat we net de Ferry misten en een uurtje moesten wachten namen we een boterham en drinkbreak bij een dichte patattent, waar de vele musjes brutaal ook een kruimeltje wilden meepikken. De Ferrytocht was zoals gewoonlijk weer heerlijk en je ziet ook oudere mensen uit Hoek van Holland die gewoon een retourtje kopen en zo een dik half uur een prachtig tochtje hebben over de waterweg en tussen de gigantische olietankers door (zie foto onder, al is dat een gastanker geloof ik). Hier gebeurt iedere dag wel weer iets bijzonders natuurlijk.

Aan de overkant is het dan nog 17 km naar Oostvoorne. Onderweg stopten we nog even bij het bezoekerscentrum van de 2e Maasvlakte in aanbouw. Helaas was het te mistig om het werk in zee te kunnen aanschouwen, maar wel maakten we fraaie foto’s van een bijzonder klein vogeltje, dat bij naspeuring een Bontbekplevier bleek te zijn. Nooit van gehoord, maar een dag later plofte de Trouw op de deurmat en tot mijn verbazing stond daar in het dagelijkse natuurdagboek een foto van de Bontbekplevier met een artikeltje! Mijn foto’s van het beestje staan op mijn Flickrpagina.

Bij de vennetjes van Oostvoorne hadden we ons een target gesteld voor vandaag, namelijk de Grote Keizerlibel eens vastleggen op camera. Vele malen zien we die slagschepen voorbij scheren, maar ze lijken constant in beweging en moeilijk te fotograferen. Maar zoals zo vaak was ook nu het geluk aan onze zijde want in no time ging er een op een blad in het water zitten en stak zijn achterlijf in het water en bleef zo lange tijd zitten. Lang genoeg voor een hele serie foto’s. Ook deze staan op Flickr. Heel fraai gezicht! Mooie beesten, kun je uren naar kijken.

Na de vennetjes en een ijsje bij de Paddestoel bij Rockanje kwamen we laat in de middag aan bij het Gorzenpad vlak voor Hellevoetsluis. Hier zat ik in juli 2008 te kijken naar maar liefst 19 lepelaars, toen Frank tijdelijk uitgeschakeld was. Dat bericht toendertijd werd altijd wat ongelovig benaderd, maar nu was het echt raak en alle twijfel bij Frank was in 1 klap weg. Vanuit de verte zagen we al vele grote witte vlekken in de buitendijkse gorzen, maar hoe dichterbij we kwamen hoe groter de verbazing. Het wemelde er echt van de lepelaars! We telden er uiteindelijk zeker een stuk of 50 (Ook toen we later door Hellevoetsluis gingen kwamen we vlak voor de Zeedijk nog een groep lepelaars tegen.)!! Af en toe vloog een hele wolk weg en streek wat verder weer neer. Ook liep er voor het mooie nog een grote zilverreiger tussen en natuurlijk allerlei ander klein gevogelte. Wonderbaarlijk gezicht. Helaas was het zelfs voor mijn 12x zoom iets te ver om echt mooie foto’s te maken. lange tijd hebben we er op een bankje gezeten en genoten van dit schouwspel. Er streek ook nog even een gele kwikstaart neer achter ons op een paaltje.

Uiteindelijk moesten we toch verder en via de altijd geweldige Zeedijk reden we het prachtige stuk tot aan het trambaanpad bij de Bernisse. Onderweg op dit stuk trouwens een aantal roofvogels! Pas tegen half negen zat ik moe maar voldaan weer thuis met 93,5 km op de teller. Een geweldige dag met erg veel fraaie spots.

De track van deze tocht staat zoals gewoonlijk op de weblog van Frank.

Eindelijk weer op pad

Na een aantal weken een saai dieet te hebben gevolgd van slechts 34 kilometertjes naar en van mijn werk werd het toch wel weer eens tijd voor een recreatief ritje, anders is juni dadelijk helemaal een maand van niks. Dus ondanks de warmte had ik mij voorgenomen om een kort ritje te maken door Delfland en en passant even langs te gaan bij vriend Hans van willysautos.nl, die had vandaag weer zijn maandelijkse beurs. Net voor ik wilde vertrekken wilde het toeval (?) dat ik een mail kreeg van Frank dat hij weer terug was van zijn korte vakantie en dat hij zo een stukje zou gaan fietsen. Om 1 uur vertrokken we dus vanaf Vijfsluizen. De warmte viel alleszins mee, het windje hield het nog redelijk lekker. Via de Broekpolder reden we achter langs de golfbaan en schoten direct wat mooie kikkers. Met 12x zoom op de nieuwe camera zijn die plaatjes wel aanzienlijk fraaier aan het worden! Meteen dook er ook weer een roofvogel boven ons langs, en dat waren bij elkaar al meer dieren dan Frank zijn hele vakantie had gezien zo vertelde hij. Via de Foppenplas (weer een enorme drukte overal, duikende jeugd, fietsclubjes, boten vol afgestudeerde scholieren en heel veel politie) reden we achterlangs en via de Kwakelweg en nog wat andere paden lekker rustig naar bedrijventerrein Oud Camp. Bij Hans en Petra namen we een ruime pauze met limo bij de limo’s. Om half vier ging het weer verder, richting Delft langs de andere golfbaan. Hier een bizarre ontmoeting, een mountainbiker met een kerkuil op zijn arm! Ik verzin het niet! Zie de foto’s.

Het kon nog bizarder want de twee mensen die er ook bijstonden waren kennissen van Frank! De man was een ex-collega. De mountainbiker stapte weer op met de fladderende uil aan een touw en Frank maakte nog even een praatje met zijn collega en even later ging het weer verder en al snel reden we al weer langs de Schie naar huis. Een lekker tochtje om er weer in te komen, al liep ik tegen het eind volkomen leeg en de benen zwabberden op de pedalen en dus nam ik in Schiedam snel de metro voor het gemak :-) 48,63 km vandaag en voor morgen staat er een rondje Voorne op het programma. Waarschijnlijk gaat dan de 2500 km overschreden worden.

Dippen

Juni is aan het dippen, zoals wel vaker de afgelopen jaren. Alleen vandaag lekker weer, maar ja als je pas om twee uur uit je bed komt… Net als vorige week dan maar de rit naar het sorteercentrum gemaakt gisterenavond. Natuurlijk een flink eind op weg en dan pas beseffen dat de camera nog thuis ligt, dus weer geen avondfotografie probeerseltjes. Wel een ontdekking, ik had nog steeds niet de SS Rotterdam gezien op haar nieuwe ligplaats, en ik vroeg me steeds af waar dat nou precies is. Kwestie van uit je doppen kijken i.p.v. over het stuur hangen dus. Toen ik de Maastunnel instapte en even naar rechts keek zag ik het schip ineens in volle glorie liggen aan de overkant. Als het geopend wordt (27 juli) en ‘s avonds mooi verlicht dan zal dat ongetwijfeld een fraaie foto opleveren. Het schip biedt plaats voor o.a. congressen en evenementen tot 3000 personen, dus de vraag wordt: wie gaat daar als eerste een schaaktoernooi organiseren en wordt dit misschien wel de plek voor een jaarlijks Rotterdamse Weekendtoernooi? Beetje lef, wat sponsorgeld en dat moet toch lukken lijkt me.  34 kilometertjes dus weer er bij…

Weer eens fietsen in de avond

Toen ik gisteren het stukje intikte over de rit vanuit Den Helder kreeg ik  eigenlijk best wel zin om te fietsen en dus sprong ik rond half elf op de fiets voor een ritje naar het werk. Tijd geleden en ondanks de wind en de kou was het toch wel weer even lekker. In de stad merkte ik dat het rond de Leuvehaven en de Boompjes best wel mooi verlicht is in de havens met op de achtergrond de hoge torenflats van zuid, en ik had eigenlijk spijt dat ik de camera niet had meegenomen, die schijnt ook aardige foto’s te maken bij avondverlichting. Volgende keer eens uitproberen dus. 34,5 km.

Alvast een blik op Texel

Het is vrijdagavond en ik zit niet op de schaakclub omdat ik zo ga werken, dan maar het uitgestelde verslagje van de rit van Den Helder naar Haarlem van afgelopen zondag. Stilletjes hoopten we misschien wel helemaal door te kunnen rijden naar Schiedam maar enige vertraging op de heenweg (agressieve man die onze trein in vluchtte en politie moest er aan te pas komen) en een te lang vertoeven in Den Helder deden die plannen eigenlijk al bij voorbaat in duigen vallen. Overigens was de target op voorhand al Haarlem dus dat hebben we mooi gehaald!

In Den Helder bleven we met een broodje enige tijd heerlijk in de zon staren naar Texel, waar we ook binnenkort eens een rondje gaan doen. De dijk bij Den Helder rijdt benedendijks heerlijk en langs de zee kwamen we bij Fort Kijkduin (foto boven: vanuit het Fort terugkijkend over Den Helder, in de verte Texel). Hier bleven we ook enige tijd rondbanjeren en de klok stond inmiddels al op twaalf uur. Toen begon dan eindelijk de afdaling langs de kust met de volle N4 in de rug. Heerlijke snelheden op helaas wel (te) volle paden. Door de Donkere Duinen ging het langs de Zanddijk en langs Julianadorp, deze keer reden we steeds over en door de fraaie duinen en dat was aanzienlijk mooier dan de eerste keer toen we onze pioniersrit reden Schiedam-Den Helder, in 2007. Ook op andere plekken had ik het idee dat Frank een prima rit had uitgezet, die mooier was dan de standaard LF1b route.

Via Callantsoog, met ergens een heerlijk broodje makreel, ging het naar Petten en naar de Hondsbossche Zeewering. Ook hier reden we nu aan de buitendijkse kant, langs de zee. Een schitterend stuk van vele kilometers Zie foto boven). daarna kwam onze moeilijkste opgave van de dag, de Schoorlse Duinen. Een prachtig gebied, maar constante klimmetjes en flinke collen zorgden ervoor dat we in combinatie met de warmte flink werden afgemat. Daarbij kwam ook nog de werkelijk enorme drukte op de fietspaden en bij de badplaatsen, met als dieptepunt Bergen aan Zee, waar zo te zien heel cabriobezittend Nederland naar toe getogen was om te kijken of daar nog viel te parkeren. Dat was praktisch onmogelijk maar dat weerhield niemand zo te zien om de halve middag in z’n auto door te brengen. Lange tijd reden we stapvoets achter zo’n cabrio uitslover aan tot we bijna gek werden. Toen maar een lekker ijsje in de schaduw terwijl langs ons het verkeer keurig rondjes bleef rijden om die ene parkeerplaats nog voor zes uur te kunnen vinden. Walgelijke vertoning. Snel weer verder dus, de duinen in naar Egmond aan Zee. Hier ging het weer het Noord-Hollands Duinreservaat in, waar we laatst ook reden. Slechte paden, maar mooi en erg lang stuk. Onderweg steeds flink stoppen om bij te tanken want de warmte was echt killing.

Hierna naar het pontje bij IJmuiden. Daar zaten we beiden aan de overkant uitgeblust lange tijd in de schaduw op een bankje naar de scheepjes te kijken. We spraken nog wel moedig over Zandvoort, reden ook een tijdje die richting op, maar de wijsheid nam de overhand gelukkig en we keerden om naar Haarlem en namen daar de welverdiende trein naar huis. Toch werd het voor mij nog 98 km. Een fraaie rit, met schitterend weer. Goede training voor de warme dagen die gaan komen.

Lees ook het verslag van Frank met de routekaart en meer foto’s.

Bob den Uyl schaakte!

Als fervente aanhanger van Bob den Uyl’s fietsfilosofie (In 1970 publiceerde de in 1992 overleden Rotterdamse auteur Bob den Uyl een boekje Wat fietst daar? Daarin ontvouwt hij op ironische toon zijn ideeën omtrent het ideale fietsen. Den Uyl: 'Een fietstocht is het afleggen van een onbepaald aantal kilometers op de fiets. (...) Richting en bestemming laten wij bepalen door de wind. We stappen 's ochtends op de fiets en rijden ontspannen met de wind mee. Ja maar zullen velen zeggen, dat heeft toch weinig nut? Als je 's avonds weer thuis wilt zijn, zal je toch op een bepaald ogenblik tegen de wind in moeten gaan fietsen. Dit nu doen wij niet. Wij blijven de hele dag met de wind mee fietsen, en keren 's avonds per trein terug.') kon het niet uitblijven dat ik ook eens aan de (fiets)verhalen van de meester moest. Natuurlijk ken ik vaag het werk van Bob den Uyl wel van vroeger, toen ik nog zwaar aan de literatuur was en zelf heel bescheiden wat publiceerde en lid was van o.a. Hollands Diep (de oude versie, jaren 70), maar echt gelezen had ik hem nooit. Toen onlangs het vierde kampioen werd bij Groenoord kwam Filip Borst heel toevallig met een bundel van Bob onder de arm kijken. Genereus als Filip is leende hij mij het boek direct en ik heb het in een ruk uitgelezen, werkelijk schitterend geschreven verhalen en zeer humoristisch. De bundel die Filip had was een heruitgave van verhalen, zoals die momenteel in een serie verschijnen. Filip had “Het reizen vereist sterke zenuwen” uit 2004. Enige tijd later liep ik in Spijkenisse in een boekwinkel “Onuitroeibare misverstanden” (2006) tegen het lijf en kocht dit direct. Ook al uitgelezen. Hoogtepunt van deze bundel is het hilarische wielerverhaal “Opkomst en Ondergang van de Zwarte Trui”.

De bundel van Filip begint trouwens met het prachtige Belgofobe fietsverhaal “In ’t groene dal” (origineel uit de bundel Met een voet in het graf). Die fietstocht door Belgie werd door Kees Sluys nagefietst en hij deed daar verslag van in “Zoektocht naar de Pottelberg” in de VPRO-gids van 26 juli 2003, een themanummer gewijd aan Bob den Uyl ter introductie van de VPRO Gids Bob den Uyl Prijs. Dit artikel en andere stukken uit die gids staan in PDF online via deze link. 

Inmiddels bestelde ik bij bol.com ook de nieuwe biografie van Bob den Uyl van Nico Keuning, verschenen in maart 2008 en getiteld “Een zeker onbehagen, een biografie van Bob den Uyl”. Ik ben er nog niet ver in, maar kwam al in het begin een verrassende alinea tegen wanneer Nico wat dagboekfragmenten van de 17-jarige Bob citeert:

“Op donderdag 7 augustus (1947, PK) staat hij op de kade om afscheid te nemen van ene Kees van Veen, ‘gaat varen naar Boston’. Naar Amerika. Bob zal met gemengde gevoelens op de kade hebben gestaan. Hij zou ook wel willen varen. ‘Ik dacht ik ga als een of andere ketelbink naar Amerika. Wat ik ook uit de oorlog heb overgehouden, want je mocht toen nergens heen, een verlangen om naar het buitenland te gaan. Dat vond ik krankzinnig, dat leek me zoiets geweldigs.’ Voorlopig blijft Bob in Rotterdam. Als hij thuisblijft pakt hij zijn schaakbord.”

Nu blijkt onze fietsheld dus ook al een schaker! Wat een toeval. Toch leuk misschien om dat eens verder uit te spitten, kon Bob echt (goed) schaken en is er meer bekend over zijn schaken? In die naoorlogse periode werden er natuurlijk veel spelletjes gespeeld in de huiskamers omdat er verder niets te doen was in het platgebombardeerde Rotterdam en er ook geen geld was. Misschien was het voor hem slechts een van de vele spelletjes die hij en passant uit verveling speelde. Maar toch leuk om dit te lezen! De cirkel is weer mooi rond. De Eenzame Schaker Bob den Uylt en Bob den Uyl schaakte eenzaam…